Ewangelia na dziś (08.02.2021)

Pierwsze czytanie:

(Rdz 1, 1-19)
Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: "Niechaj się stanie światłość!" I stała się światłość. Bóg, widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek – dzień pierwszy. A potem Bóg rzekł: "Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj oddzieli ono jedne wody od drugich!" Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, Bóg nazwał to sklepienie niebem. I tak upłynął wieczór i poranek – dzień drugi. A potem Bóg rzekł: "Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia sucha!" A gdy tak się stało, Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg, widząc, że były dobre, rzekł: "Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są nasiona". I tak się stało. Ziemia wydała rośliny zielone: trawę dającą nasienie według swego gatunku i drzewa rodzące owoce, w których było nasienie według ich gatunków. A Bóg widział, że były dobre. I tak upłynął wieczór i poranek – dzień trzeci. A potem Bóg rzekł: "Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata; aby były ciałami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad ziemią". I tak się stało. Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy. I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba, aby świeciły nad ziemią; aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od ciemności. A widział Bóg, że były dobre. I tak upłynął wieczór i poranek – dzień czwarty.

Psalm:

(Ps 104 (103), 1-2a. 5-6. 10 i 12. 24 i 35c)
REFREN: Radością Pana dzieła, które stworzył

Błogosław, duszo moja, Pana,
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Odziany w majestat i piękno,
światłem okryty jak płaszczem.

Umocniłeś fundamenty ziemi,
nie zachwieje się na wieki wieków.
Jak szatą okryłeś ją Wielką Głębią,
ponad górami stanęły wody.

Ty zdroje kierujesz do strumieni,
które pośród gór się sączą.
Nad nimi mieszka ptactwo niebieskie
i śpiewa pośród gałęzi.

Jak liczne są dzieła Twoje, Panie!
Ty wszystko mądrze uczyniłeś,
ziemia jest pełna Twoich stworzeń.
Błogosław, duszo moja, Pana.

Aklamacja (Mt 4, 23)
Jezus głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszelkie choroby wśród ludu.

Ewangelia:

(Mk 6, 53-56)
Gdy Jezus i uczniowie Jego się przeprawili, przypłynęli do ziemi Genezaret i przybili do brzegu. Skoro wysiedli z łodzi, zaraz Go rozpoznano. Ludzie biegali po całej owej okolicy i zaczęli znosić na noszach chorych tam, gdzie jak słyszeli, przebywa. I gdziekolwiek wchodził do wsi, do miast czy osad, kładli chorych na otwartych miejscach i prosili Go, żeby ci choć frędzli u Jego płaszcza mogli dotknąć. A wszyscy, którzy się Go dotknęli, odzyskiwali zdrowie.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania:

Opis stworzenia świata z Księgi Rodzaju nie rości sobie prawa do miana naukowej analizy rzeczywistości. Jest on jedynie próbą uporządkowania pewnych najbardziej podstawowych doświadczeń ludzkich w świetle wiary w jedynego Boga.
Informacja o tym, że Jahwe stwarza słońce, księżyc i gwiazdy, broni owej „jedyności” Boga, bowiem przez ustawienie ciał niebieskich w jednym szeregu z zresztą stworzenia, autor natchniony pozbawił ich cech boskości nadanych im przez starożytne kulty astralne Bliskiego Wschodu.
U podstaw wspomnianych religii leżały konkretne mity, i tak w babilońskim Enuma Elisz czytamy, że świat powstał w wyniku walki bogini Timat z Mardukiem, podczas gdy Księga Rodzaju odsłania przed nami obraz stworzenia jako procesu przepełnionego pokojem i miłością Boga.
Nie sposób nie zgodzić się z tezą, że dzieło stworzenia jest pewną formą objawienia, ponieważ składa ono o Bogu jakieś świadectwo. W tym kontekście omawiany fragment bardziej, niż na dokładny przebieg wydarzeń, wskazuje na mądrość Boga, który tworzy rzeczy piękne i użyteczne: „A Bóg widział, że były dobre”.
Medytacja nad pięknem świata sprzed grzechu pierworodnego może inspirować nas do większego rozmiłowana się w tajemnicy odkupienia – ponownej kreacji przywracającej stworzeniu utraconą godność.

Komentarz do psalmu:

Psalm 104 to pełna harmonii pieśń opiewająca piękno Boga i człowieka, w której treści nie natrafimy na choćby najmniejsze nawiązanie do idei grzechu. Przyglądając się jego strukturze, możemy z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że mógł się nim inspirować sam św. Franciszek, kiedy komponował swoją „Pieśń słoneczną”.
Tradycja Kościoła przekazuje nam bogatą interpretację chrystologiczną tego psalmu: słowa „odziany światłem jak płaszczem” odnieść można do prologu Janowego, w którym Chrystus jawi się jako ten, który jaśnieje w ciemnościach i jest Światłością prawdziwą.
Tekst omawianego psalmu jest także zaprzeczeniem mitologicznego sposobu postrzegania dzieła stworzenia: odrzuca panteizm, wskazując na ideę Opatrzności, której doświadczenie prowadzi człowieka do adoracji Boga: „błogosław duszo moja Pana”.

Komentarz do Ewangelii:

Frędzle, o których mowa w dzisiejszej ewangelii to hbr. tzitzit. Były one doszywane do skraju modlitewnego płaszcza żydowskich mężczyzn i symbolizowały Prawo, czyli wszystkie przykazania Pana, które należy bezwzględnie wypełniać. W Izraelu czasów Jezusa powszechna była wśród ludzi wiara w to, że choroba jest konsekwencją grzechu, stąd nie dziwi nas dłużej pragnienie dotknięcia się przez chorych frędzla Jezusowego płaszcza.
W dalszej części omawianej perykopy widzimy jednak, że to dotyk samego Jezusa – nie zaś jakiegoś kawałka materiału – przynosi uzdrowienie. Jest tak, ponieważ to w Nim w sposób doskonały wypełniło się całe Prawo, które On sam przy okazji innej rozmowy streścił do przykazania miłości Boga i bliźniego. Możemy to potraktować jako ważną wskazówkę na drodze odzyskiwania zdrowia tak fizycznego jak i duchowo-psychicznego.

Komentarze zostały przygotowane przez Piotra Lipca kleryk IV roku WMSD

źródło: mateusz.pl

Jezus głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszelkie choroby wśród ludu.
Panie nie pomnij na grzechy nasze, udziel nam łaski  i daj nam Swoje Zbawienie. 

Módlmy się.

W dobroci swej nieskończonej pobłogosław mnie, o Najsłodsze Serce Jezusowe, i przyjm dziękczynienie za wszystkie łaski, które w tym dniu otrzymałem od Ciebie. Boleję nad wszystkimi błędami i niewiernościami, których się dopuściłem względem Ciebie, ale mam nadzieję, że mi je przebaczysz i nagrodzisz krzywdę wyrządzona chwale Bożej przeze mnie. Wiara, nadzieja i miłość moja, wszystko to Twoje. Pragnę zasnąć i spoczywać przejęty miłością ku tobie, abym się obudził znów Twą miłością ożywiony.
                                                                           Modlitwa ułożona przez Sługe Bożego Wenantego Katarzyńca.