Św. Teresa od Dzieciątka Jezus (1805-1885).

Maria Wiktoria Couderc przyszła na świat 1 lutego 1805 roku, w Le Mas, wsi nieopodal Sablieres, w rodzinie Klaudiusza Couderc i Anny Mery, jako najstarsze z dwanaściorga dzieci. Następnego dnia, w święto Oczyszczenia NMP, dziewczynka została ochrzczona. Ojciec Marii, mimo chłopskiego pochodzenia, był człowiekiem nie tylko bardzo dobrze jak na owe czasy wykształconym, ale i wielce pobożnym. W czasach rewolucji francuskiej w swoim domu ukrywał księży i osoby prześladowane za wiarę. Matka wpoiła dzieciom zwyczaj jak najczęstszego słuchania Mszy św. oraz szczególne nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu.

W 1815 roku dziewczynka przyjęła I Komunię św., w niedzielę Zesłania Ducha Świętego. W 1822 roku, w wieku 17 lat, ojciec wysłał ją do szkoły św. Józefa w Vans, gdzie spędziła trzy lata.

W 1825 roku w Sablieres odbyły się pierwsze misje parafialne od czasu wybuchu rewolucji francuskiej. Nauki głosił ks. Jan Szczepan Terme. Maria poruszona pobożnością i skromnością kapłana, postanowiła z nim porozmawiać o swoim powołaniu, prosząc go aby pomógł jej przekonać rodziców. Ks. Terme zaproponował jej, żeby przyłączyła się do nowego zgromadzenia, które założył. Rodzice zaaprobowali jej plany i dziewczyna udała się do La Lovesc, do zgromadzenia św. Regisa i otrzymała imię Teresy.

Razem z dwiema innymi nowicjuszkami zajęła się, na polecenie ks. Terme, opieką nad schroniskiem dla kobiet, znajdującym się przy sanktuarium św. Jana Franciszka Regisa (1597-1640), jezuickiego misjonarza. Gdy Teresa zaproponowała swojemu duchowemu przewodnikowi, aby zmienić charakter schroniska i utworzyć w to miejsce dom rekolekcyjny dla pielgrzymujących do grobu świętego kobiet, ten od razu się zgodził. Od 1828 roku przyjmowano wyłącznie kobiety, które pragnęły odbyć rekolekcje w duchu św. Ignacego z Loyoli. Dnia 6 stycznia 1837 roku Teresa złożyła śluby wieczyste. Rekolekcje przyciągały rzesze chętnych i wkrótce postanowiono wybudować kaplicę i klasztor dla nowego zgromadzenia. Pewna bogata dama z okolicy obiecała pieniądze na ten cel, więc siostry rozpoczęły budowę. Gdy rodzina kobiety wycofała się ze wszystkich złożonych wcześniej obietnic, siostry musiały znaleźć inne źródło finansowania. Winą za ten stan obarczono Teresę, więc postanowiła zrezygnować z pełnionej dotychczas funkcji matki przełożonej. Sytuację pogorszyła śmierć ks. Termo i podziały wewnątrz sióstr, z których część chciała pozostać przy łagodniejszej, pierwotnej regule.

Nowa przełożona zesłała Teresę do konwentu w Fouviere, w którym spędziła kilka lat na modlitwie i kontemplacji, w skrajnej nędzy. W 1875 roku złożyła siebie w ofierze Panu Bogu, od tego momentu aż do śmierci, dzieliła agonię z Panem Jezusem, cierpiąc niewysłowiony ból i godzinami modląc się w kaplicy.

Gdy cierpienia przybrały na sile, w 1885 roku, została przykuta do łóżka, z którego już nigdy nie wstała. Zmarła 26 września 1885 roku w Lyonie, pochowano ją w La Louvesc. W maju 1935 roku ogłoszono dekret o heroiczności cnót, beatyfikowana 4 listopada 1951 roku przez papieża Piusa XII, a kanonizowana - 10 maja 1970 roku przez Pawła VI ("Qui omnia").

Zgromadzenie Sióstr NMP z Ustronia Wieczernika (Congregatio BMV a Recessu in Caenaculo, RC) ostatecznie zatwierdził papież Leon XIII w 1886. Do obowiązków zakonnych należała wieczysta modlitwa, odmawianie brewiarza, codzienna Adoracja Najśw. Sakramentu oraz nauczanie katolickiej doktryny.