Święta Kinga, dziewica- patronka dnia (24.07)

 

 

Kinga (Kunegunda) urodziła się w 1234 r. Była córką Beli IV, węgierskiego króla. Miała siedmioro rodzeństwa, a wśrod nich były św. Małgorzata Węgierska oraz bł. Jolenta. Św. Elżbieta z Turyngii była jej ciotką.

Wiadomo, że Kinga w młodości przebywała na dworze królewskim, gdzie otrzymała religijne wychowanie i pełne wykształcenie. Gdy była małoletnia, przeszła zrękowiny z Bolesławem Wstydliwym, później miała z nim wziąć ślub. 
Kinga swoje pierwsze lata spędziła w Sandomierzu wraz ze swoim przyszłym mężem, jednak na wieści o najazdach Tatarów, przenieśli się do Krakowa, skąd następnie wrócili na Węgry. Stamtąd z kolei, po klęsce węgierskich wojsk nad rzeką Sajo, uciekli na Morawy, zatrzymując się w konwencie cysterów.
Po wycofaniu się Tatarów z Polski, Kinga i Bolesław osiedli w Nowym Korczynie, gdzie Kinga skłoniła męża do zachowania czystości, którą obydwoje ślubowali biskupowi krakowskiemu Prandocie. Stąd wziął się przydomek Bolesława - Wstydliwy.  W czystości Kinga spędziła 40 lat, wtedy też wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Ich zaślubiny odbyły się około 1247 roku, a Kinga od ojca otrzymała ogromny posag liczący 40 000 grzywien srebra.

 

Kinga z rodzinnych Węgier sprowadziła do Polski górników, którzy odkryli złoża soli w Bochni.
By pomóc w odbudowie kraju po najazdach Tatarów, Kinga ofiarowała Bolesławowi część swojego posagu, a w zamian otrzymała wieczyste posiadanie ziemi sądeckiej. Wspierała ona zakony, ufundowała kościoły w Nowym Korczynie i Bochni. Sprowadziła do Krakowa Kanoników Regularnych od Pokuty i postawiła im kościół św. Marka. Sprowadzono także do Krzyżanowic norbertanki, a im z kolei wystawiono kościół i klasztor. Bolesław pomógł swojej siostrze, błogosławionej Salomei, wznieść kościół, klasztor i szpital w Zawichoście. Kinga wysłała poselstwo do Rzymu i pokryła koszty misji, w rezultacie której kanonizowano św. Stanisława ze Szczepanowa.

 

7 grudnia 1279 roku umarł książe Bolesław Wstydliwy. Kronikarz Długosz wspomina, że po jego śmierci, niektórzy panowie ofiarowali rządy Kindze, ta jednak po śmierci męża, oddała się sprawom zbawienia jej duszy. Upatrzyła sobie zakon klarysek, do którego należała jej ciotka, bł. Salomea. Kinga oddała na utrzymanie ziemię sądecką klasztorowi na utrzymanie. Nie zajmowała w klasztorze żadnych urzędów. Śluby zakonny złożyła w 1289 roku.

 

Kinga zmarła 24 lipca 1292 roku w Starym Sączu. Jej beatyfikacja nastąpiła za pontyfikatu papieża Aleksandra VIII w 1690 roku. Od wieków jednak trwał jej kult. Okoliczne ludy upatrywały w niej szczególnej patronki, a do jej grobu przybywali liczni pielgrzmi. Po jej beatyfikacji wzrósł jej kult, a papież Benedykt XIII nadał jej w 1715 roku tytuł patronki Polski i Litwy, jest ona także patronką diecezji tarnowskiej.

Kanonizował ją św. Jan Paweł II w 1999 roku. Mówił wtedy:  "Mury starosądeckiego klasztoru, któremu początek dała św. Kinga i w którym dokonała swego życia, zdają się dziś dawać świadectwo o tym, jak bardzo ceniła czystość i dziewictwo, słusznie upatrując w tym stanie niezwykły dar, dzięki któremu człowiek w sposób szczególny doświadcza własnej wolności. Tę zaś wewnętrzną wolność może uczynić miejscem spotkania
z Chrystusem i z człowiekiem na drogach świętości. U stóp tego klasztoru, wraz ze św. Kingą proszę szczególnie was, ludzie młodzi: brońcie tej swojej wewnętrznej wolności! Niech fałszywy wstyd nie odwodzi was od pielęgnowania czystości! A młodzieńcy i dziewczęta, których Chrystus wzywa do zachowania dziewictwa na całe życie, niech wiedzą, że jest to uprzywilejowany stan, przez który najwyraźniej przejawia się działanie mocy Ducha Świętego".

W ikonografii przedstawiana jest w stroju klaryski lub księżnej, w ręku trzyma makietę klasztoru ze Starego Sącza, czasami bryłę soli, bywa w niej pierścień.

 

Inni patroni dnia 24.07: