Św. Wincenty a Paulo, prezbiter - patron dnia (27.09)

Wincenty urodził się 24 kwietnia 1581 roku w Pouy (obecnie St-Vincent-de-Paul). Wychował się w biednej, wiejskiej rodzinie, miał piątkę rodzeństwa. Jego dzieństwo przebiegło spokojnie, mimo że musiał pomagać w wychowaniu młodszych i w pracy gospodarskiej. Marzeniem jego rodziców było zapewnienie synowi lepszej przyszłości. Gdy ukończył 14 lat, wysłali go do franciszkańskiej szkoły w Dax. Wincenty utrzymywał się, udzielając korepetycji zamożnym kolegom, którzy byli od niego mniej zdolni lub leniwi. Po skończeniu szkoły, rodzice zachęcali go, by udał się na studia teologiczne w Tuluzie. Gdy Wincenty miał 19 lat, został kapłanem, jednak nie czuł powołania, ale widział w kapłaństwie szansę na karierę. W 1604 swoje studia zwieńczył bakalaureatem. Naukę kontynuował także w Paryżu i Rzymie, otrzymując tytuł licencjata.

Gdy podróżował z Marsylii do Narbonne, zosta napadnięty przez tureckich piratów, którzy przewieźli go wraz z załogą do Tunisu jako niewolników.  Tam spędził dwa lata, mając 4 panów. Ostatnim był renegat z Nicei Sabaudzkiej, którego udało się Wincentowi nawrócić. Oboje wrócili do Europy, a były właściciel znalazł miejsce pobytu w Rzymie. Stamtąd Wincenty został wysłany przez papieża Pawła V na dwór króla Francji, Henryka IV. Tam został mianowany kapelanem i jałmużnikiem. Przez ten czas miał wielki religijny kryzys. Zmiana w myśleniu przyszła w Paryżu, po zapoznaniu się z ludźmi wiary, m. in księdzem Pierre de Berrulle. Wincenty zawdzięczał swój powrót do wiary również św. Franciszkowi Salezemu i św. Franciszce de Chantal. Dostrzegając nędzę ludzi, głosił Chrystusa więźnią.

Duże znaczenie w życiu Wincentego miało wydarzenie z 25 stycznia 1917 roku. Głosił on wtedy rekolekcję, gdy wezwano go do chorego. Na łożu śmierci, wyznał Wincentemu, że w swoim życiu mijał się z prawdą, udając kogoś kim naprawdę nie był. Był to dla prezbitera wstrząs. Zrozumiał wówczas, że Boga można dotknąć w ubogich i to w nich potwierdza swoją obecność. Od tego momentu Wincenty służył gorliwie ubogim i pokrzywdzonym, ślubował im pomoc. Wraz z grupą innych kapłanów za misję wział sobie za misję głosić Ewangelię wśród ubogich w prosty i przystępny sposób. W taki sposób powstało Zgromadzenie Księży Misjonarzy zwanych lazarystami.

W szczególny sposób dbał o edukację młodych mężczyzn do kapłaństwa. Utworzył on seminarium duchowne, organizował rekolekcję. Oprócz lazarystów, utworzył on również stowarzyszenie Pań Miłosierdzia, które zajęły się opieką nad porzuconym dziećmi, biednymi, żebrakami i kalekami. Po spotkaniu ze św. Ludwiką powstało Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia, zwanymi szarytkami. Misjonarze Wincentego pracowali w wielu europejskich krajach oraz w Afryce.

Wincenty a Paulo zmarł w 1660 roku. W 1729 roku papież Benedykt XIII beatyfikował go, a Klemens XII w 1737 kanonizował, natomiast papież Leon XIII uznał go za patrona dzieł miłosierdzia w kościele. Wincenty jest także patrone lazrystów, szarytek, kleru, szpitalu i więźniów.

Wincenty zmarł w 1660 r. w wieku 79 lat. Jego misjonarze pracowali wtedy już w większości krajów europejskich, dotarli też do krajów misyjnych w Afryce północnej. W 1651 r. przybyli również do Polski. W roku 1729 papież Benedykt XIII wyniósł Wincentego do chwały błogosławionych, a papież Klemens XII kanonizował go w roku 1737. W 1885 r. Leon XIII uznał go za patrona wszystkich dzieł miłosierdzia w Kościele. Jest także patronem zgromadzenia lazarystów (założonego przez Wincentego zgromadzenia księży misjonarzy), szarytek, kleru, organizacji charytatywnych, podrzutków, szpitali i więźniów.


W ikonografii św. Wincenty a Paulo przedstawiany jest w długiej szacie zakonnej i szerokim płaszczu. Jego atrybutami są: anioł, dziecko w ramionach, dziecko u stóp, krucyfiks.