Św. Wawrzyniec z Brindisi, prezbiter i doktor Kościoła - patron dnia (21.07)

Juliusz Cezary Russo urodził się 22 lipca 1559 r. w Brindisi. Po śmierci ojca został przyjęty jako sierota do franciszkanów konwentualnych w Brindisi (1567). Jako piętnastoletni młodzieniec po ukończeniu tamtejszej szkoły i śmierci matki, opuścił małe seminarium franciszkańskie i udał się do Wenecji. Tam mieszkał jego stryh, diecezjalny kapłan, prowadzący prywatną szkołę. Juliusz Russo w 1575 r. wstąpił do zakonu kapucynów i przyjął imię Wawrzyniec. Po trwającym rok nowicjacie wysłano go na studia do Padwy, gdzie uczył się filozofii i logiki, a następnie na studia teologiczne do Wenecji. W 1582 r. wyświęcono go na kapłana i mianowany został profesorem teologii w Wenecji. Studiował Biblię, a chcąc poznać ja w oryginalnym języku, studiował hebrajski, aramejski, chaldejski i grecki.

W 1586 roku Wawrzyniec został mianowany gwardianem i mistrzem nowicjatu, a 3 lata później prowincjałem w Toskanii. Powołany przez Klemensa VIII w 1592 roku do Ferrary, miał nawracać Żydów, jednak nie był tam długo, ze względu na upór jego starszych braci w wierze. W 1594 roku został przełożonym prownicji weneckiej, a dwa lata później drugim generalnym definitorem. W 1598 roku został prowincjałem w Szwajcarii. Zakładał klasztory kapucynów w Pradze, Wiedniu i Grazie. Podczas wojny z Turkami na Węgrzech na początku XVII wieku, prowadził z krzyżem w ręku wojsko do zwycięskiej bitwy pod Szekesferhervar, czyli Białogrodem.

Rok później w 1602 roku, gdy miał 43 lata, wybrano go na przełożonego generalnego zakonu. Wizytował klasztory i odbywał kapituły w prawie całej Europie, którą przechodził pieszo. Chciał usuwać nadużycia i zachęcał do obsewacji. Na prośbę cesarza niemieckiego Rudolfa II, w 1606 roku udał się do Czech by nawracać protestantów i husytów. W kapucyńskim kościele w Pradze gromadziły się elity, by wysłuchać Wawrzyńca i jego kazań.

Z kolei Filip III, król Hiszpani, prosił Wawrzyńca z Brindisi, by ten zorganizował koalicję chrześcijańskich państw - Ligę Świętą. Papież mianował go ambasadorem u księcia Maksymiliana I, w latach 1611-1612. Zakon mianował go jeszcze generalnym definitorem, wizytatorem prowincji Piemontu i Ligurii oraz prowincjałem Genui.

Wawrzyniec zmarł 22 lipca 1619 roku. Cztery lata po jego śmierci przełożony zakonu rozpoczął proces kanoniczny. Beatyfikowany został dopiero w 1784 roku przez Piusa VI, a kanonizowany w 1881 roku przez Leona XIII.
Wawrzyniec pozostawił po sobie wiele dzieł literackich i teologicznych, zebranych w 15 tomach. Jan XXIII w 1959 roku ogłosił go doktorem Kościołą. Najcenniejsze dzieło Wawrzyńca z Brindisi to Dzieje luteranizmu i jego teologia.

Przez swoje liczne obowiązki, Wawrzyniec wyrobił w Stolicy Apostolskiej przywilej, dzięki któremu mógł odprawiać mszę w dowolnych porach dnia. Trwała ona ponad godzinę, często nawet więcej. Mawiał:  "Msza święta jest moim niebem na ziemi". Gdy w podeszłym wieku nie mógł się poruszać, prosił, by przynoszono go do ołtarza. Święty Wawrzyniec jest patronem zakonu kapucynów.

W ikonografii przedstawiany jest w brązowym habicie kapucyńskim. Jego atrybutami są: obraz Matki Bożej, krucyfiks, księga, pióro, czaszka, lilia, anioł z koroną.