Św. Kasper del Bufalo, prezbiter - patron dnia (21.10)

Kasper urodził się 6 stycznia 1786 roku w Rzymie. Sakrament chrztu dostał dzień po narodzinach, a bierzmowania po połtóra roku. Stało się to z powodu choroby oczu, która groziła śmiercią. Wyzdrowiał jednak dzięki wstawiennictwu św. Franciszka Ksawerego. Od maleńkości Kasper był wielce religijny i często przebywał w kościele, czym zaskarbił sobie sławę "małego apostoła Rzymu". Jako nastolatek często przemawiał w kościołach, ewangelizował biedotę, wspierał chorych. W wieku 19 lat został przełożonym szkoły katechetycznej, a w latach 1797-1808 studiował na Collegium Romanum. 31 lipca 1808 roku otrzymał święcenia kapłańskie i został kanonikiem przy bazylice San Marco. Kiedy Rzym zajął Napoleon, deportując papieża i nakazując kapłanom złożyć przysięge wierności, Kasper pozostał wierny Ojcu Świętemu. Został za to zesłany do Piacenzy, a potem uwięziony w Bolonii i Imoli. Gdy po raz kolejny odmówił przysięgi w 1813 roku zesłano go na Korsykę. Po roku mógł wrócić do Rzymu, gdzie zlecono mu głoszenie nauk i misje ludowe we Włoszech. 15 sierpnia 1815 roku wraz z towarzyszami założył Zgromadzenie Misjonarzy Krwi Chrystusa, szybko zaakceptowane przez Piusa VII.

 

W 1826 roku papież Leon XII chciał mianować Kaspra biskupem i internuncjuszem w Brazylii, jednak ten nie zgodził się na przyjęcie tej godności. Został w Rzymie by pracować w Kongregacji Rozkrzewiania Wiary i swoim zgromadzeniu. Po kilku latach, w 1834 roku pomógł św. Marii de Mattias założyć Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa. W 1837 roku, mimo zmęczenia swoim trybem życia, pomagał w trakcie epidemii cholery chorym i umierającym w Rzymie. Kasper sam zachorował i zmarł 28 grudnia 1837 roku. Beatyfikował go Pius X w 1904 roku, a po 50 latach kanonizował Pius XII.

Święty Kasper uznawany jest za jednego z patronów osób cierpiących na choroby nowotworowe.

 

 

Inni patroni dnia 21.10: