Św. Ambroży, biskup i doktor Kościoła - patron dnia (07 grudnia)

Ambroży urodził się około 340 roku w Trewirze. Był synem namiestnika cesarskiego, prefekta Galii. Był trzecim, po św. Marcelinie i po św. Uraniuszu Satyrze, dzieckiem namiestnika. Legenda mówi, że po porodzie na jego ustach osiadł rój pszczół, który zgodnie z sugestią ojca, sam później odleciał. Po tym ojciec miał zawołać: "Jeśli niemowlę żyć będzie, to będzie kimś wielkim!". Przez wiele lat Ambroży nie otrzymywał chrztu, pozostając ciągle katechumenem. Gdy Ambroży miał dopiero rok, odszedł jego ojciec. Jego rodzina przeniosła się do Rzymu, gdzie chodził do szkoły wymowy, gramatyki i prawa. Po skończeniu edukacji, założył swoją własną szkołę. W wieku 25 lat, wraz z bratem udał się do stolicy Pannoni, Syrmium. Przebywał tam 5 lat, a w końcu mianowano go na namiestnika Ligurii-Emilii. Czynił tę funkcję przez 3 lata, a następnie mianowano go na biskupa Mediolanu. Wywołało to spór między katolikami i arianami. Rozwiązało go zawołanie dziecka: "Ambroży biskupem!", które uznano za głos Boży. 30 listopada 373 roku przyjął chrzest i święcenia, a 7 grudnia go konsekrowano.

Pierwszą rzeczą jaką Ambroży uczynił jako biskup, było sprowadzenie do Mediolanu relikwii św. Dionizego. Wygłosił z tej okazji zachwycającą mowę i od tamtej pory głosił słowo Boże przy kązdej możliwej okazji. Dał poznać się jako łagodny, spokojny, rozważny, sprawiedliwy, życzliwy biskup, czym stanowił wzór dla kapłanów.

Wielką wagę przykładał do liturgii. Jego imieniem do dziś jest nazywany ryt, który miał spory wpływ na liturgię rzymską i który został zachowany do dzisiaj; celebracje w liturgii ambrozjańskiej dozwolone są w diecezji mediolańskiej i we włoskojęzycznej części Szwajcarii.
Ambroży dał się poznać jako pasterz rozważny, wrażliwy na krzywdę ludzką. Wyróżniał się silną wolą, poczuciem ładu, zmysłem praktycznym. Cieszył się wielkim autorytetem, o czym świadczą nadawane mu określenia: "kolumna Kościoła", "perła, która błyszczy na palcu Boga". Ideałem przyświecającym działalności św. Ambrożego było państwo, w którym Kościół i władza świecka wzajemnie udzielają sobie pomocy, a wiara spaja cesarstwo.

W 378 roku do Mediolanu trafiła Justyna, matka Walentyniana II, zwolenniczka arian. Obsadziła swoimi duchownymi zamek, a na synu wymogła, by prefektem miasta zostal poganin Symmach. Równocześnie cesarzem został Maksymian. Justyna wraz z Walentynianem prowadzili swoje rządy, grożąc śmiercią przeciwnikom arian, zajmujac bazyliki i atakując katolików. Oblegli w końcu świątynie, w której zamknął się Ambroży wraz z wiernymi. Po dwóch latach zmarła Justyna, a Ambroży mógł z większą swobodą prowadzić swą działalność, wystawił nowe kościoły i kaplice. Wywarł także wpływ na cesarza Gracjana, by ten zrzekł się tytułu arcykapłana i zniósł przywileje pogańskich kapłanów i westalek. Podobną relację miał z kolejnym cesarem, Teodozjuszem Wielkim. To właśnie on ogłosił kary za powrót do wierzeń pogańskich. Postanowił nawet publicznie pokutować za zduszenie zamieszek w Tesalonice. Ambroży nawrócił też św. Augustyna i ochrzcił go osobiście w 387 roku. W 392 roku brał udział w synodzie w Kapui, który omawiał dogmaty wiary.

Ambroży zmarł 4 kwietni 397 roku, pochowano go w bazylice, która dziś nosi jego imię. Jego spuścizna to liczne pisma i hymny, obecne stale w liturgii. Pisał także kazania, komentarze do Ewangelii, listy i mowy. Ze względu na jego bogatą twórczość, uznawany jest za jednego z czterech wielkich doktorów Kościoła zachodniego. Jest patronem Bolonii i Mediolanu oraz pszczelarzy.

W ikonografii św. Ambroży przedstawiany jest w stroju pontyfikalnym. Malarze często ukazywali go w grupie czterech ojców Kościoła. Jego atrybutami są: bicz o trzech rzemieniach, dziecko w kołysce, gołąb i ptasie pióro jako znak boskiej inspiracji, księga, krzyż, mitra, model kościoła, napis: "Dobra mowa jest jak plaster miodu", pastorał, pióro, ul.

 

Inni patroni dnia 07.12: