Dlaczego księża noszą sutannę ?

Przez ponad cztery pierwsze wieki po Zmartwychwstaniu Jezusa, kapłani ubierali się jak wszyscy inni ludzie. W tamtych czasach tuniki były czymś normalnym. Kiedy przychodziła moda na krótsze stroje, niektórzy kapłani zachowywali zwyczaj noszenia tunik, przez co powoli zaczęli wyróżniać się jako odrębna grupa ludzi.

Synod w Bradze w 572 roku nakazał duchownym, którzy wychodzą ze swojego domu, noszenie stroju odróżniającego ich od świeckich. Historia ostatecznego kształtowania się tradycji noszenia sutann jest długa. Na przełomie XV i XVI wieku ustalił się zwyczaj noszenia sutann określanych również słowem „rewerenda” (słowo to pochodzi z języków romańskich). Wtedy suknie były też noszone przez mężczyzn. Zwłaszcza szlachta lubiła używać długich żupanów, pasów i kontuszy. Ostatecznie strój księży ustalił się w XVII i XVIII wieku.

Choć czerń kojarzy się ze smutkiem, to w przypadku stroju duchownego ten kolor ma znaczenie symboliczne. Czarna sutanna ma przypominać księdzu obumieranie dla świata i zanurzenie się w wieczności. Czerń symbolizuje również rezygnację z jaskrawych kolorów, a więc rezygnację z tego, co niesie świat, z jego błyszczenia, z jego zaszczytów i uciech.

Ważnym elementem stroju duchownego jest biała koloratka. Słowo „koloratka” powstało od łacińskiego słowa collare, co znaczy obroża. Biała koloratka na szyi kapłana ma przypominać obrączkę i obrożę - zaślubiny z Chrystusem i Kościołem oraz oddanie Chrystusowi wolności i pozwolenie Mu na całkowite kierowanie życiem. Kapłani noszą „obrożę”, bo chcą być we wszystkim prowadzeni przez Chrystusa.

Biała koloratka na tle czarnej sutanny jest symbolem światła zmartwychwstania. Kapłan chce iść przez ten świat, rezygnując z jego błyskotek i kolorów, żyjąc nadzieją na udział w blasku zmartwychwstania. Koloratka na tle czarnego stroju jest właśnie znakiem kapłańskich dążeń i pragnień.