Św. Józef, Rzemieślnik - patron dnia (01.05)

Św. Józef, całe swoje życie spędził jako rzemieślnik w ciężkim fachu, wąznym społecznie, ale też dającym szansę zarobiania na życie. Ewangelie określają Józefa mianem tektōn (łac. faber), przez co rozumiano jego pracę jako wyrobnika - rękodzielnika od napraw narzędzi rolniczych, przedmiotów drewnianych i wyrobów stolarskich. Były to prace ściśle związane z budownictwem, z robotą w drewnie i w żelazie. Św. Józef wykonywał te prace na zamówienie i w ten sposób zarabiał na  utrzymymanie Świętej Rodziny. 

 

 

Praca ta stała się dla niego równocześnie sposobem i swego rodzaju źródłem uświęcenia. Józef był mistykiem nie przez kontemplację i modlitwę, nie przez uczynki pokutne czy przez czyny miłosierdzia, ale właśnie poprzez codzienną ciężką pracę.Ta praca go uświęciła, gdyż wykonywał ją rzetelnie, cicho i pokornie jako zleconą mu od Pana Bogazadanie do wykonania tu na ziemi. Wypełniał tę swoją misję ziemską zapatrzony w dziecię Jezus i jego matkę i swoją żonę Maryję. On dla nich żył, dla nich pracował, ich chronił i dla nich gotów był do najwyższych poświęceń i ofiary z siebie. Taki powinien być każdy ojciec, taki powinien być każdy chrześcijański pracownik.  Praca powinna nas uświęcać, powinna też być źródłem gromadzenia zasług naszych dla nieba, i tak też było w pracowitym życiu Józefa. Józef jest pierwowzorem  chrześcijanina robotnika.

Pismo Święte nie tylko nie potępia pracy, ale ją zaleca i nakazuje ale dzieki Św. Józefowi podnosi jej godność. Już pierwsi rodzice Adam i Ewa pracowali w raju: "Jahwe Bóg wziął człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał" Pismo święte piętnuje leniwych i ostrzega nas: "Do mrówki udaj się, leniwcze, patrz na jej drogi... w lesie gromadzi swą żywność i zbiera swój pokarm za życia. Jak długo, leniwcze, chcesz leżeć? A kiedyż ze snu powstaniesz?" "Lenistwo nie złowi zwierzyny, ludzka pilność cennym bogactwem" (Prz 12, 27). (Prz 6, 6-9). "Ręka leniwa sprowadza ubóstwo, ręka zaś pilnych wzbogaca" (Prz 10, 4). "Kto ziemię uprawia, nasyci się chlebem" (Prz 12, 11).  (Rdz 2, 15). Księga Przysłów oddaje najwyższe pochwały kobiecie pracowitej i wylicza, jakie pożytki i dobrodziejstwa ma z tego mąż i cały dom (Prz 31, 10-31).  Św. Paweł wprost pisze: "Gdy byliśmy u was, nakazaliśmy wam tak: kto nie chce pracować, niech też nie je" (2 Tes 3, 10). Pan Jezus w przypowieść o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-16) i o talentach (Mt 25, 14-30; Łk 19, 11-28) akcentuje, że każdy człowiek za swoją pracę odpowiada w sumieniu wobec Pana Boga, pracodawcy, swojej rodziny i społeczeństwa.

Praca wyzwala z nas nasze talenty i uzdolnienia, wyzwala energię i inicjatywę. raca jest kużnią wielu naszych cnót zarówno tych osobistych jaki i społecznych, takich jak na przykład wytrzymałość, solidarność, cierpliwość, męstwo, odwaga i porządek, dokładność, współzawodnictwo, współpraca. Praca bogaci i buduje relacje międzyludzkie. Materialne efekty pracy wyrównują nierówność społeczną, pozwalają na wyrwanie sie z biedy: "Bez pracy nie masz kołaczy". Jeśli człowiek traktuje swoją pracę jako swoje posłannictwo, jako zleconą od Boga misję, wtedy jego praca staje się narzędziem i środkiem do uświęcenia siebie poprzez gromadzenia zasług w niebie., dlateko też Kościół wyniósł na ołtarze nie biskupów, papieży i zakonników czy władców tego  świata, ale też  pracowitych ojców, dzielne matki, żołnierzy jak i rzemieślników, czy rolników.religijne znaczenie świeckiemu, obchodzonemu na całym świecie świętu pracy.