Błogosławiona Celina Borzęcka, zakonnica - patron dnia (26 października)

Celina Rozalia urodziła się 29 października 1833 roku w Antowilu, na terenie dzisiejszej Białorusi. Pochodziła z zamożnej, ziemiańskiej rodziny, która zapewniła jej staranną edukację i wychowanie. Mimo chęci wstąpienia do klasztoru, postąpiła według woli rodziców i w wieku 20 lat wyszła za mąż za Józefa Borzęckiego. Ich małżeństwa było szczęśliwe, mieli czwórkę dzieci (dwoje z nich zmarło jako niemowlęta). Celina oprócz bycia dobrą żoną i matką, działa charytatywnie i wspierała powstańców, za co w 1863 roku trafiła na krótki czas do więzenia w Grodnie.

W 1869 roku jej mąż Józef doznał paraliżu i stracił możliwość chodzenia. Chcąc mu pomóc, rodzina wyjechała na leczenie do Wiednia, które jednak nie przyniosło oczekiwanych skutków. Aż do śmierci Józefa w 1875 roku, Celina opiekowała się nim i pielęgnowała. W swoim testamencie Jóżef pisał o bohaterstwie, odwadze, roztropności i przede wszystkim miłości swojej żony. Po tym tragicznym zdarzeniu, Celina wraz z córkami wyjechała do Rzymu. Tam poznała generała zmartwychwstańców, księdza Piotra Semenekę, który namówił Celinę wraz z jej córką Jadwigą, by założyły żeńską gałąź zgromadzenia do którego należał. Po pełnych przeciwności staraniach, zmartwychwstanki zatwierdzono jako z zgromadzenie kontemplacyjno-czynne, którego zadaniem było nauczanie i chrześcijańskie wychowanie dziewcząt. Dnia 6 stycznia 1891 roku, Celina i Jadwiga złożyły śluby wieczyste, a datę te uznaje się za początek Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa.

Nowopowstałe zgromadzenie dynamicznie się rozwijało, w 1891 roku założono pierwszy na ziemiach polskich dom zakonu w Kętach. Początkowo w skromen chacie powstała szkoła dla dziewcząt i nowicjat, a po 4 latach stanął tam klasztor. Matka Celina osobiście zaprojektowała kaplicę, a w parku otaczającym obiekt do dziś rosną zasadzone przez nią drzewa. W Kętach powstała także szkoła i ochronka dla dzieci. Kolejne dzieła powstały w Częstochowie i Warszawie, a następnie poza granicami Polski – w Bułgarii i Stanach Zjednoczonych.

W 1906 roku zmarła współzałożycielka zgromadzenia i córka Celiny, Jadwiga. Jej matka mimo podeszłego wieku pozostawała przełożoną generalną zgromadzenia, aż do śmierci w dniu 26 października 1913 roku w Krakowie. Matkę Celine pochowano obok Jadwigi. Następnie przeniesiono ich szczątki do krypty w klasztorze w Kętach, a potem do sarkofagu w kościele św. Małgorzaty i Katarzyny w tym samym mieście.

Za życia Celiny powstało 18 domów, w których pracowało 214 sióstr zmartwychwstanek, i 16 związanych z ich duchowością zgromadzeń świeckich apostołek zmartwychwstania. 27 października 2007 roku papież Benedykt XVI beatyfikował Celinę Borzęcką. W tym roku na całym świecie działały 54 domy zakonne, a siostry zmarwychwstanki pracują między innymi jako nauczycielki, wychowawczynie, katechetki, zakrystianki, organistki, animatorki oazowe i pielęgniarki.

Celina Rozalia urodziła się 29 października 1833 roku w Antowilu, na terenie dzisiejszej Białorusi. Pochodziła z zamożnej, ziemiańskiej rodziny, która zapewniła jej staranną edukację i wychowanie. Mimo chęci wstąpienia do klasztoru, postąpiła według woli rodziców i w wieku 20 lat wyszła za mąż za Józefa Borzęckiego. Ich małżeństwa było szczęśliwe, mieli czwórkę dzieci (dwoje z nich zmarło jako niemowlęta). Celina oprócz bycia dobrą żoną i matką, działa charytatywnie i wspierała powstańców, za co w 1863 roku trafiła na krótki czas do więzenia w Grodnie.

W 1869 roku jej mąż Józef doznał paraliżu i stracił możliwość chodzenia. Chcąc mu pomóc, rodzina wyjechała na leczenie do Wiednia, które jednak nie przyniosło oczekiwanych skutków. Aż do śmierci Józefa w 1875 roku, Celina opiekowała się nim i pielęgnowała. W swoim testamencie Jóżef pisał o bohaterstwie, odwadze, roztropności i przede wszystkim miłości swojej żony. Po tym tragicznym zdarzeniu, Celina wraz z córkami wyjechała do Rzymu. Tam poznała generała zmartwychwstańców, księdza Piotra Semenekę, który namówił Celinę wraz z jej córką Jadwigą, by założyły żeńską gałąź zgromadzenia do którego należał. Po pełnych przeciwności staraniach, zmartwychwstanki zatwierdzono jako z zgromadzenie kontemplacyjno-czynne, którego zadaniem było nauczanie i chrześcijańskie wychowanie dziewcząt. Dnia 6 stycznia 1891 roku, Celina i Jadwiga złożyły śluby wieczyste, a datę te uznaje się za początek Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa.

Nowopowstałe zgromadzenie dynamicznie się rozwijało, w 1891 roku założono pierwszy na ziemiach polskich dom zakonu w Kętach. Początkowo w skromen chacie powstała szkoła dla dziewcząt i nowicjat, a po 4 latach stanął tam klasztor. Matka Celina osobiście zaprojektowała kaplicę, a w parku otaczającym obiekt do dziś rosną zasadzone przez nią drzewa. W Kętach powstała także szkoła i ochronka dla dzieci. Kolejne dzieła powstały w Częstochowie i Warszawie, a następnie poza granicami Polski – w Bułgarii i Stanach Zjednoczonych.

W 1906 roku zmarła współzałożycielka zgromadzenia i córka Celiny, Jadwiga. Jej matka mimo podeszłego wieku pozostawała przełożoną generalną zgromadzenia, aż do śmierci w dniu 26 października 1913 roku w Krakowie. Matkę Celine pochowano obok Jadwigi. Następnie przeniesiono ich szczątki do krypty w klasztorze w Kętach, a potem do sarkofagu w kościele św. Małgorzaty i Katarzyny w tym samym mieście.

Za życia Celiny powstało 18 domów, w których pracowało 214 sióstr zmartwychwstanek, i 16 związanych z ich duchowością zgromadzeń świeckich apostołek zmartwychwstania. 27 października 2007 roku papież Benedykt XVI beatyfikował Celinę Borzęcką. W tym roku na całym świecie działały 54 domy zakonne, a siostry zmarwychwstanki pracują między innymi jako nauczycielki, wychowawczynie, katechetki, zakrystianki, organistki, animatorki oazowe i pielęgniarki.