Reguła dnia – 2025-09-08

Rozdział I, O rodzajach mnichów, 1-13

Wiadomo, że są cztery rodzaje mnichów. Pierwszy rodzaj to cenobici, czyli żyjący w klasztorze, bojujący pod opatem i Regułą. Drugi rodzaj to anachoreci, czyli pustelnicy. Cechuje ich więcej niż gorliwość początków życia zakonnego: oni po długiej próbie w klasztorze, nauczeni przy pomocy wielu współbraci, umieją walczyć z diabłem. Dobrze wyćwiczeni przechodzą z braterskiego szeregu do walki w pojedynkę w pustelni, już niezawodni bez pomocy innych, lecz wraz z Bogiem i duchem są zdolni walczyć przeciw wadom ciała.

Sarabaici to trzeci i wstrętny rodzaj mnichów. Nie są oni wypróbowani przez żadną regułę i pouczające doświadczenie, jak złoto w piecu, lecz miękcy jak ołów, jeszcze przez swoje postępowanie dochowują wiary służbie świata, kłamiąc Bogu przez tonsurę. Oni po dwóch lub trzech, albo nawet pojedynczo żyją bez pasterza, nie w Pańskiej owczarni, lecz we własnej, mając za prawo zaspokojenie pragnienia swej rozkoszy; jeśli coś sobie umyślą lub wybiorą, to nazywają świętym, a to, czego nie chcą, uważają za niedozwolone.

Jest wreszcie czwarty rodzaj mnichów nazwany girowagami. Oni przez całe swoje życie wędrują po wszystkich prowincjach, goszcząc przez trzy lub cztery dni w rozmaitych klasztorach. Wiecznie się błąkają, nigdy się nie ustatkują, służą własnym zachciankom i ponętom obżarstwa, pod każdym względem gorsi od sarabaitów.

Lepiej milczeć niż mówić o pożałowaniu godnym trybie życia tych wszystkich. Zaniechajmy ich więc, a przystąpmy z pomocą Bożą do urządzenia najdzielniejszego rodzaju – cenobitów.

Komentarz