Ambona to nie tablica ogłoszeń. Akolita z Bydgoszczy przypomina zasady liturgii

Na swoim profilu społecznościowym Krzysztof Rębacz, akolita z Bydgoszczy, zwrócił uwagę na problem nadużyć związanych z wykorzystaniem ambony w kościołach. Jak zauważył, w wielu parafiach „ambona jest miejscem prawie od wszystkiego – jak trzeba coś powiedzieć, to na ambonę”. Tymczasem przepisy liturgiczne jasno precyzują, do czego to miejsce służy.

Autor przypomniał kluczowy fragment Ogólnego wprowadzenia do Mszału rzymskiego:

Przeznaczenie ambony według OWMR

„Z ambony wykonuje się jedynie czytania, psalm responsoryjny oraz orędzie wielkanocne; można też stąd wygłaszać homilię i intencje modlitwy powszechnej. Godność ambony wymaga, aby wstępował na nią tylko sługa słowa” (OWMR 309).

Wynika z tego jasno, że z ambony powinno być wykonywane wyłącznie to, co należy do Liturgii słowa: czytania, psalm, homilia, intencje modlitwy wiernych i orędzie wielkanocne. Nie ma tam miejsca na komentarze, śpiewy, ogłoszenia parafialne czy komunikaty innych instytucji. Jak przypomina Rębacz, również OWMR w punkcie 71 podkreśla, że „kapłan celebrujący kieruje modlitwą [wiernych], stojąc w miejscu przewodniczenia”.

Wierność, posłuszeństwo i godność słowa Bożego

Akolita stawia pytanie, które zapewne nurtuje wielu wiernych: czy naprawdę Bogu robi różnicę, z którego miejsca ktoś wypowie komentarz? Odpowiedź daje sam: tak, ponieważ chodzi o wierność, posłuszeństwo i godność słowa Bożego. – „Człowiek jest tak skonstruowany, że stopniowo przyzwyczaja się do drobnych nieprawidłowości i z czasem traktuje je jako normę. Potem przychodzą nowe, ciut większe odstępstwa i do nich też się stopniowo przyzwyczaja” – zauważa Rębacz.

Apel o przywrócenie znaczenia ambonie

Stąd apel, by przywrócić właściwe znaczenie ambonie, podobnie jak ołtarzowi, który służy wyłącznie sprawowaniu Liturgii eucharystycznej. „Tak ambona jest miejscem celebrowania Liturgii słowa” – podkreśla autor wpisu.

Na zakończenie wskazuje możliwe drogi odnowy: spotkania formacyjne, kursy i konferencje liturgiczne. Ale – jak podkreśla – one nie wystarczą. „Nic nie zastąpi regularnej katechezy i praktyki liturgicznej w parafii. Nic nie zastąpi świadectwa proboszcza i wikariusza, którzy mówią: moi drodzy, tak nie można; zróbmy to zgodnie z nauczaniem Kościoła.”