Z Ewangelii na każdy dzień - 28 października

Pierwsze czytanie:

(Ef 2, 19-22)
Bracia: Nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudo­wani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamie­niem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.

Psalm:

(Ps 19, 2-5)
REFREN: Po całej ziemi ich głos się rozchodzi

Niebiosa głoszą chwałę Boga,
dzieło rąk Jego obwieszcza nieboskłon.
Dzień opowiada dniowi,
noc nocy przekazuje wiadomość.

Nie są to słowa ani nie jest to mowa,
których by dźwięku nie usłyszano:
Ich głos się rozchodzi po całej ziemi,
ich słowa aż po krańce świata.

Aklamacja
Ciebie, Boże, chwalimy, Ciebie, Panie, wysławiamy, Ciebie wychwala przesławny chór Apostołów.

Ewangelia:

 (Łk 6, 12-19)
W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga. Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja; Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą. Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Święty Paweł kontempluje dzieło Chrystusa. Czyni to odwołując się do przeszłości, w której panował wyraźny podział pomiędzy wierzącymi członkami Izraela, mającymi dostęp do przymierza z Bogiem i jego owoców, a poganami wyłączonymi z tego przywileju. Powodem tej sytuacji była niewiedza pogan o planach Boga wobec ludzkości. W Jezusie Chrystusie ten podział został zniwelowany. Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie przyniosły zbawienie wszystkim ludziom. Dobra nowina kierowana do Efezjan: „jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga” jest więc prawdą uniwersalną, obejmującą wszystkich ludzi.
Apostoł używa obrazu świątyni, zbudowanej z żywych kamieni. Nie ma w niej rozróżnienia na kamienie lepsze i gorsze. Spaja ją sam Jezus Chrystus, jako kamień węgielny, i wznoszona jest na słowie Bożym głoszonym przez proroków i apostołów.
W projekt Boga wpisany jest także dar łaski, który uzdalnia nas do stawania się świętymi, a więc do pozytywnego i owocnego odpowiadania na zaproszenie Boga. Przyjmując łaskę i współpracując z nią, chrześcijanin staje się miejscem zamieszkania Boga, Jego świątynią, a nawet więcej. Święty Paweł mówi o stałym wzroście tej Bożej świątyni. Perspektywę tego wzrostu Paweł określa w swoim świadectwie: „już nie ja żyję, ale Chrystus żyje we mnie” (Ga 2, 20).

Komentarz do psalmu

W Psalmie 19 poeta kontempluje dzieło stwórcze, przez które Bóg nieustannie komunikuje się z człowiekiem: niebo głosi chwałę Boga i opowiada o Jego dziełach, dzień i noc są mistrzami, którzy uczą nas prawdy i przekazują boskie treści. To orędzie jest uniwersalne, wszyscy ludzie są zdolni do odebrania wiadomości Boga zapisanej w stworzeniu.
W dalszej części psalmu autor świadczy o doskonałości Bożych dzieł. Nie tylko stworzenie posiada tę cechę, ale także mądrość Boża sformułowana i przekazana w słowach, przykazaniach, nakazach, sądach Pana.
Jesteśmy zaproszeni do wstąpienia do szkoły Bożej mądrości, aby poprzez umiejętność czytania świata natury, dojść do spotkania z Bogiem żyjącym w Jego słowie. Tutaj jednak nie kończy się nasz proces kształcenia. Celem tej formacji jest bowiem spotkanie ze Słowem Wcielonym, Mądrością Boga, która przybrała ludzką postać w Jezusie Chrystusie. Każde dzieło Boga i każde Jego słowo zyskało pełnię swojego znaczenia w Jezusie, gdyż zostało ostatecznie rozjaśnione Objawieniem zrealizowanym w osobie i dziele Syna Bożego, jedynego Mistrza, który jest Drogą, Prawdą i Życiem (J 14, 6).

Komentarz do Ewangelii

Jak to, Jezus musi się modlić? Jest przecież Bogiem! Jakie potrzeby może mieć Ten, który uzdrawia, wskrzesza, rozmnaża chleb, przemienia wodę w wino?
Nie tylko słowa Jezusa, ale także styl Jego życia i każdy gest są dla nas ważnymi lekcjami. On jest Nauczycielem wiarygodnym, kiedy więc mówi, że powinniśmy się modlić, sam uczy nas modlitwy i ukazuje własnym przykładem, jaki jest jej sens.
Musimy oczyszczać nasze przeżywanie modlitwy z motywacji urzędowo-kupieckich. Nie przychodzimy do Boga, aby załatwić jakieś nasze sprawy, czy za cenę modlitwy i dobrego postępowania nabyć jakieś ważne dla nas dobra. Jezus, który się modli, zaprasza nas do przeżywania modlitwy jako momentu spotkania z Bogiem, przebywania w obecności Tego, który jest źródłem i celem życia. On zna nas doskonale i wie, czego potrzebujemy.
Dzisiejszy fragment Ewangelii wskazuje, że z modlitwy Jezusa, z tego spotkania rodzi się posługa apostołów. Boski Mistrz nim zejdzie z góry razem z nowo ustanowionymi apostołami, aby odpowiedzieć na potrzeby ludzi, zaprasza uczniów do siebie, na szczyt. Apostołowie najpierw udają się tam, gdzie jest Jezus, wchodzą w Jego doświadczenie komunii z Ojcem i tam uczą się posługi. Źródłem i celem bycia apostołem jest komunia z Ojcem. To nie jest tylko przywilej apostołów, wszyscy jesteśmy zaproszeni, aby trwając na modlitwie, dołączyć do Jezusa i uczyć się, jak być Jego apostołami w codzienności.

Komentarze zostały przygotowany przez ks. Bogusława Zemana SSP

źródło: mateusz.pl

 Ciebie, Boże, chwalimy, Ciebie, Panie, wysławiamy, Ciebie wychwala przesławny chór Apostołów.

Módlmy się.

(Ps 19, 2-5)
Po całej ziemi ich głos się rozchodzi