Kanonicy regularni św. Augustyna

Zakon wywodzi się z tzw. wspólnot biskupich powstających w Kościele na przełomie IV i V wieku. Jest najstarszym zakonem kleryckim w Kościele. Ojcem duchowym jest św. Augustyn, który swoją siedzibę biskupią zamienił w klasztor, gromadząc miejscowy kler, którego ideałem było życie Apostołów i pierwszej gminy chrześcijańskiej. Podobne wspólnoty powstawały w wielu prowincjach kościelnych z czasem przyjmując charakter zakonny i odwołując się do wzoru życia wspólnego ustalonego przez św. Augustyna. Żyjący tam kapłani łączyli ascezę i świadectwo życia mnichów z gorliwością apostolską kleru diecezjalnego. W 1059 roku po Synodzie Laterańskim dokonano ujednolicenia organizacyjnego i reformy zakonu i ten rok przyjmuje się jako datę ścisłego powstania kanoników.

Zadaniem kanoników regularnych jest w pierwszym rzędzie posługa kapłańska. Dlatego ścisłym obowiązkiem zakonników jest głosić słowo Boże Ludowi Bożemu, za niego się modlić i składać Najświętszą Ofiarę. Kanonicy realizują swój charyzmat poprzez szeroko pojęte duszpasterstwo. Wraz z kultem liturgicznym w zależności od potrzeb prowadzą parafie, opiekują się sanktuariami, kształcą i wychowują młodzież, ewangelizują w krajach misyjnych, pracują w szpitalach. Zakon nie wyklucza żadnego rodzaju apostolstwa. Dewizą kanoników regularnych: „Jedno serce i jedna dusza”.

 Strojem zakonnym kanonika regularnego (w Polsce) jest sutanna czarna z krótką pelerynką (zimarra), noszona w dzień powszedni oraz sutanna biała (zimarra), noszona w dni świąteczne oraz niedziele, z podwójnymi rękawami. Na sutannę kanonicy zakładają komżę oraz mucet, który służy jako strój liturgiczny kanoników. Klerycy używają sutanny duchowieństwa diecezjalnego.

autor: PJ