Ewangelia na każdy dzień (6 czerwca)

Pierwsze czytanie:

 (2 Tm 2, 8-15)
Najmilszy: Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida. On według Ewangelii mojej powstał z martwych. Dla niej znoszę niedolę aż do więzów jak złoczyńca; ale słowo Boże nie uległo spętaniu. Dlatego znoszę wszystko przez wzgląd na wybranych, aby i oni dostąpili zbawienia w Chrystusie Jezusie, wraz z wieczną chwałą. Nauka to godna wiary: Jeżeli bowiem z Nim współumarliśmy, z Nim także żyć będziemy. Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy. Jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze. Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego. To wszystko przypominaj, dając świadectwo w obliczu Boga, byś nie walczył o same słowa, bo to się na nic nie zda, chyba tylko na zgubę słuchaczy. Staraj się, byś sam stanął przed Bogiem jako godny uznania pracownik, który nie przynosi wstydu, trzymając się prostej linii prawdy.

Psalm:

(Ps 25 (24), 4-5. 8-9. 10 i 14)
REFREN: Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami

Daj mi poznać Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.

Dobry jest Pan i łaskawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
uczy ubogich dróg swoich.

Wszystkie ścieżki Pana są pewne i pełne łaski
dla strzegących Jego praw i przymierza.
Bóg powierza swe zamiary swoim czcicielom
i objawia im swoje przymierze.

Aklamacja (2 Tm 1, 10b)
Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, śmierć zwyciężył, a na życie rzucił światło przez Ewangelię.

Ewangelia:

 (Mk 12, 28b-34)
Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: "Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?" Jezus odpowiedział: "Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych". Rzekł Mu uczony w Piśmie: "Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary". Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: "Niedaleko jesteś od królestwa Bożego". I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Czytanie z Drugiego Listu do Tymoteusza zawiera, zdaniem wielu egzegetów, starochrześcijański hymn pochodzenia liturgicznego. Chodzi o słowa wprowadzone charakterystyczną formułą: „Nauka to godna wiary”. Następujące po nim cztery zdania – każde z nich wprowadzone tym samym spójnikiem „jeśli” (gr. εἰ, czyt. ej) – stanowią niejako syntezę wiary, jej wyznanie. Każde z czterech zdań jest zbudowane na zasadzie paralelizmu (antytetycznego lub synonimicznego), co jeszcze bardziej zdaje się potwierdzać hymniczność. Mamy tu do czynienia z niezwykłą syntetycznością wypowiedzi – to, co my wyrażamy w tłumaczeniu kilkoma słowami, np. „wespół z Nim żyć będziemy”, greka potrafi wyrazić jednym czasownikiem złożonym – i jednocześnie niesamowitą głębią myśli wiary.
W kilku słowach tego krótkiego hymnu wyrażona jest wiara w chrzest zanurzający w śmierci Chrystusa i w życie, którym nas obdarza; trwanie przy wierze mimo przeciwności i przyszłe życie z Nim w królestwie niebieskim. Ale może nade wszystko w to, że On nigdy nie może przestać nas kochać – „On wiary dochowuje” albo „On pozostaje wierny”, jak możemy oddać te słowa w innym przekładzie, albo jeszcze jak tłumaczy Nowy Przekład Dynamiczny: „A jeśli ktoś – myśląc światowymi kategoriami – przypuszcza, że będzie inaczej, bo jest przyzwyczajony do tego, że ludzie często nie dotrzymują swoich obietnic, to musi zrozumieć, że z Bogiem tak nie jest. On zawsze jest wierny swemu Słowu. Jakże bowiem mógłby się wyprzeć samego siebie?!”. A przecież powiedział, że nas kocha.

Komentarz do psalmu

Psalm responsoryjny stanowi dla nas otuchę w świecie, w którym niekiedy niełatwo się odnaleźć, w którym tak łatwo się czasami zgubić. I młodzi, i starsi nie raz słyszą, że każdy ma swoją drogę, każdy musi ją odnaleźć. Ale może nazbyt często odczytujemy te słowa w duchu postmodernistycznego relatywizmu? Jeśli każdy ma swoją drogę, to każda z dróg może być równie dobra. Albo jeszcze inaczej: każda droga po prostu jest – ani dobra, ani zła. Nierzadko głęboki relatywizm unika przecież wartościowania.
To nieprawda! – zdaje się krzyczeć psalmista w Ps 25. Nie mamy chodzić własnymi ścieżkami. Jesteśmy ludźmi, nie kotami. Mamy chodzić drogami Pana. Tymi samymi, które Izajasz kazał Izraelowi – i nam również – przygotować: „Przygotujcie drogę Pana, wyprostujcie Jego ścieżki” (por. Iz 40,3; por. Mk 1,3 i par.). On nam w tym pomoże. Wskaże drogę grzesznikowi, którym jestem.

Komentarz do Ewangelii

Jeśli pierwsze czytanie wskazywało nam subtelnie tę prawdę zawartą w starochrześcijańskim hymnicznym wyznaniu wiary, to Ewangelia będzie o wiele bardziej bezpośrednia. Kolejne spotkanie Jezusa z uczonymi w Piśmie, kolejna konfrontacja. Ale tym razem uczony – jak się wydaje, a co dzieje się nieczęsto – pyta szczerze. I otrzymuje odpowiedź-cytat z Pwt 6,4-5 – słynne, powtarzane przez Żydów dwa razy dziennie „Szema Israel”. Jednak to dopiero komentarz uczonego w Piśmie do odpowiedzi Jezusa sprawia, że Pan powie mu, że jest blisko królestwa Bożego. Cóż takiego powiedział uczony? Powiedział, na czym słuchanie Boga polega, powiedział to, co dobrze znał z Księgi Ozeasza, a o czym wielu współczesnych mu Izraelitów już zapomniało: „Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń” (Oz 6,6). Bo miłość Boga i bliźniego to nie przestrzeganie przepisów.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Mateusza Krawczyka

źródło: mateusz.pl

  (2 Tm 1, 10b)
Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, śmierć zwyciężył, a na życie rzucił światło przez Ewangelię.

Módlmy się.

(Ps 25 (24), 4-5. 8-9)
Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami