Ewangelia na każdy dzień (26 lipiec)

Pierwsze czytanie:

 (Wj 16, 1-5. 9-15)
Synowie Izraela wyruszyli z Elim. Przybyło zaś całe zgromadzenie Izraelitów na pustynię Sin, położoną między Elim a Synajem, piętnastego dnia drugiego miesiąca od ich wyjścia z ziemi egipskiej. I zaczęło szemrać na pustyni całe zgromadzenie Izraelitów przeciw Mojżeszowi i przeciw Aaronowi. Izraelici mówili im: "Obyśmy pomarli z ręki Pana w ziemi egipskiej, gdzie zasiadaliśmy przed garnkami mięsa i jadaliśmy chleb do syta! Wyprowadziliście nas na tę pustynię, aby głodem zamorzyć całą tę rzeszę". Pan powiedział wówczas do Mojżesza: "Oto ześlę wam chleb z nieba, jak deszcz. I będzie wychodził lud, i każdego dnia będzie zbierał według potrzeby dziennej. Chcę ich także doświadczyć, czy pójdą za moimi rozkazami czy też nie. Lecz szóstego dnia zrobią zapas tego, co przyniosą, a będzie to podwójna ilość tego, co będą zbierać codziennie". Mojżesz rzekł do Aarona: "Powiedz całemu zgromadzeniu Izraelitów: Przybliżcie się do Pana, gdyż słyszał wasze szemrania". Gdy Aaron przemawiał do całego zgromadzenia Izraelitów, spojrzeli ku pustyni i ukazała się im w obłoku chwała Pana. I przemówił Pan do Mojżesza tymi słowami: "Słyszałem szemranie Izraelitów. Powiedz im tak: O zmierzchu będziecie jeść mięso, a rano nasycicie się chlebem. Poznacie wtedy, że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem". Rzeczywiście wieczorem przyleciały przepiórki i pokryły obóz, a nazajutrz rano warstwa rosy leżała dokoła obozu. Gdy się warstwa rosy uniosła ku górze, wówczas na pustyni leżało coś drobnego, ziarnistego, niby szron na ziemi. Na widok tego Izraelici pytali się wzajemnie: "Co to jest?" – gdyż nie wiedzieli, co to było. Wtedy powiedział do nich Mojżesz: "To jest chleb, który daje wam Pan na pokarm".

Psalm:

(Ps 78 (77), 18-19. 23-24. 25-26. 27-28)
REFREN: Pokarmem z nieba Pan swój lud obdarzył

Na próbę wystawiali w sercach swoich Boga,
żądając strawy dla swego łakomstwa.
Mówili przeciw Bogu:
"Czyż Bóg potrafi stół zastawić na pustyni?"

On z góry wydał rozkaz chmurom
i bramę nieba otworzył.
Jak deszcz spuścił mannę do jedzenia,
podarował im chleb niebieski.

Spożywał człowiek chleb aniołów,
Bóg zesłał im pokarm do syta.
Wzbudził na niebie wiatr od wschodu,
mocą swą przywiódł wiatr południowy.

I zesłał na nich mięso, jak chmurę pyłu,
ptaki skrzydlate, jak morski piasek.
Sprawił, że pospadały na ich obóz,
dokoła ich namiotów.

Aklamacja
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus, każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.

Ewangelia:

 (Mt 13, 1-9)
Owego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami: "Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedne ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na grunt skalisty, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. Kto ma uszy, niechaj słucha!"

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Bóg zsyła na pustyni mannę, aby lud doprowadzić do Ziemi Obiecanej. Manna była pokarmem tylko podczas wędrówki przez pustynię. Po dotarciu do granic Kanaanu cud manny ustaje. Po przejściu Jordanu Izrael otrzymuje już inny pokarm, zostaje bowiem wprowadzony przez Jozuego do „kraju opływającego mlekiem i miodem”.
Manna jest darem Boga dla ludu wędrującego pod przewodnictwem Mojżesza. Hebrajskie znaczenie terminu manna, „man-hu”, wyraża tajemnicę, którą możemy przetłumaczyć „co to jest?”. Mimo że lud Izraela pragnie poznać tę tajemnicę, to jednak nie szuka źródła tego błogosławieństwa. Nie stawia sobie najważniejszego pytania, skąd ono pochodzi i od kogo? Choć zauważa to niezwykłe zjawisko i przyjmuje oferowane pożywienie podczas wędrówki, to wkrótce wypowie słowa przeciw Bogu: „sprzykrzył nam się ten pokarm mizerny”. Mimo narzekań i buntu ludu Bóg doprowadza swe dzieło do końca. Obdarza lud „chlebem z nieba, jak deszczem”. Bóg błogosławi i nie zniechęca się niewiernością ludu. Jednocześnie przestrzega przed zmarnowaną szansą i utratą wejścia do Ziemi Kanaanu, miejsca odpoczynku w Bogu.

Komentarz do psalmu

Psalm ukazuje wędrówkę Izraela przez pustynię. Przesłanie psalmu ma charakter dydaktyczny. Przypomina o wielkiej trosce Boga, który zsyłał pożywienie w postaci manny. Z drugiej strony ukazana jest niewierność i bunt Izraela wobec dobroci Boga. Lekcja niewdzięczności Izraela jest przestrogą dla przyszłych pokoleń, by nie popadły w zatwardziałość serca. Psalmista zachęca do wdzięczności i uwielbienia Boga za Jego czułą troskę i opiekę.

Komentarz do Ewangelii

Przypowieści to ulubiona metoda nauczania Jezusa. Jezus wybiera tę prostą formę nauczania, by przekazywać prawdy Boże, inspirować do myślenia i działania, a nade wszystko otworzyć słuchaczy na łaskę i miłosierdzie Boga Ojca.
Przypowieść o siewcy – inaczej mówiąc: o ziarnie – nawiązuje do starożytnych biblijnych obrazów. W Starym Testamencie Bóg przedstawiany jest jako siewca (por. Oz 2,25; Iz 55, 10-11; Jr 31, 27-28). Ziarno wyraża słowo Boga, które wypełnia Jego zamiary i zawsze jest skuteczne (por. Iz 55, 10-13).
W Nowym Testamencie siewcą jest sam Jezus, ziarnem Jego Ewangelia o królestwie Boga. Różne rodzaje gleby, na które pada ziarno, przedstawiają różne reakcje ludzi na słowa Ewangelii, w dużej mierze zależą one od osobowości poszczególnych słuchaczy. A jaką ja jestem glebą dzisiaj?

Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Leszka Rasztawickiego

źródło: mateusz.pl

Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus, każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.

Módlmy się.

Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus

Red.