Ewangelia na każdy dzień (24 lipca)

Pierwsze czytanie:

 (Jr 1, 1. 4-10)
Słowa Jeremiasza, syna Chilkiasza, z rodu kapłańskiego, który był w Anatot, w ziemi Beniamina. Pan skierował do mnie następujące słowo: "Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię". I rzekłem: "Ach, Panie Boże, przecież nie umiem mówić, bo jestem młodzieńcem!" Pan zaś odpowiedział mi: "Nie mów: Jestem młodzieńcem, gdyż pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę, i będziesz mówił, cokolwiek ci polecę. Nie lękaj się ich, bo jestem z tobą, by cię chronić» – mówi Pan. I wyciągnąwszy rękę, dotknął Pan moich ust i rzekł mi: «Oto kładę moje słowa w twoje usta. Spójrz, daję ci dzisiaj władzę nad narodami i nad królestwami, byś wyrywał i obalał, byś niszczył i burzył, byś budował i sadził".

Psalm:

(Ps 71 (70), 1-2. 3-4a. 5-6b. 15ab i 17)
REFREN: Będę wysławiał Twoją sprawiedliwość

W Tobie, Panie, ucieczka moja,
niech wstydu nie zaznam na wieki.
Wyzwól mnie i ratuj w Twej sprawiedliwości,
nakłoń ku mnie swe ucho i ześlij ocalenie.

Bądź dla mnie skałą schronienia
i zamkiem warownym, aby mnie ocalić,
bo Ty jesteś moją opoką i twierdzą.
Boże mój, wyrwij mnie z rąk niegodziwca.

Bo Ty, mój Boże, jesteś moją nadzieją,
Panie, Tobie ufam od młodości.
Ty byłeś moją podporą od dnia narodzin,
od łona matki moim opiekunem.

Moje usta będą głosiły Twoją sprawiedliwość
i przez cały dzień Twoją pomoc.
Boże, Ty mnie uczyłeś od mojej młodości
i do tej chwili głoszę Twoje cuda.

Aklamacja
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus, każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.

Ewangelia:

 (Mt 13, 1-9)
Owego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami: "Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedne ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na grunt skalisty, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. Kto ma uszy, niechaj słucha!"

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Księga Jeremiasza, która będzie czytana w liturgii w najbliższych dniach, zaczyna się od sceny powołania proroka. W dalszej części księgi możemy dowiedzieć się wiele więcej o życiu i misji tego szczególnego sługi Bożego. Warto więc może poświęcić trochę czasu na dokładniejsze jej przestudiowane, szczególnie dlatego, że zawiera ona wiele szczegółów o biografii tego unikalnego sługi Bożego.
Jeremiasz swoją posługę rozpoczął już w młodości. Miał przy tym bardzo realistyczną wizję trudności, z jakimi może się zetknąć przy jej realizacji. Ten z pozoru mało znaczący fakt świadczy o tym, że Pan Bóg wybrał do realizacji misji właściwego człowieka, pomimo wątpliwości, jakie on może mieć. Zadaniem proroka jest przekazanie przesłania, które otrzymał on od Boga. Trudności, jakie on napotka, to już nie do końca jego sprawa. W tym, co ciężkie i przykre, Bóg obiecuje mu swoją pomoc: „jestem z tobą, by cię chronić”.
Jednakże misja proroka to nie tylko obnażanie grzechu i przepowiadanie kar Bożych. Jego zadaniem jest również głoszenie rzeczy nowych, które powstaną we współpracy z Bożą łaską. I tak, obok słów walki: „byś wyrywał i obalał”, pojawiają się słowa nadziei: „byś niszczył i burzył, byś budował i sadził”.

Komentarz do psalmu

Słowa dzisiejszego psalmu są odpowiedzią na pierwsze czytanie, w którym młody Jeremiasz słyszy Boże powołanie i od razu rozumie, że podjęcie się wyznaczonej mu misji nie będzie przysłowiową „ścieżką usłaną różami”. A jeżeli nawet różami, to bardziej kolcami niż płatkami tego pięknego kwiatu. Jeremiasz przeżywał ciężkie chwile i był niejednokrotnie na granicy męczeństwa. Ale to on właśnie zostawił nam świadectwo, że w trudnych chwilach Bóg nie porzuca swojego ludu, dając mu proroka i swoje słowo. A nawet jeśli lud zmuszony był przejść przez gehennę wygania, to przecież nadzieja nigdy w nim nie zgasła.
W takim właśnie duchu warto przeczytać dzisiejszy psalm. Boża opieka, o którą błaga plamista, nie odnosi się jednak jedynie do konkretnej chwili, w której przyszło mu żyć, i do problemów, które przed nim stanęły. Nie zawsze udaje nam się uniknąć cierpienia i trosk. Ale przecież Boża pomoc, to nie tylko swego rodzaju „służba ratownicza”, która pojawia się, gdy tylko tracimy życiowy komfort. Obowiązkiem chrześcijanina jest niesienie codziennego krzyża, a Pan Bóg na niełatwe chwile daje nam światło i niezbędne siły. Nigdy nie upadajmy na duchu, nawet kiedy ogarniają nas ciemności. Przecież nad chmurami zawsze świeci słońce, tak jak chrześcijanina ożywia perspektywa spotkania z Bogiem!

Komentarz do Ewangelii

Przypowieść o siewcy mówi o losie słowa Bożego w ludzkim sercu i jako taka powinna być przedmiotem częstej refleksji ze strony ludzi wierzących. Jest to przede wszystkim wyrazem troski każdego ucznia i uczennicy Chrystusa o stan własnej wiary. My nie możemy ożywić ziarna. Ono ma życie samo w sobie. Ale mamy decydujący wpływ na to, czy to ziarno przyjmiemy i jakie warunki wzrostu mu zapewnimy.
Żyjemy w epoce digitalnej. Ludzie codziennie i godzinami skoncentrowani są na ekranach komputerów czy telefonów. Przez cały ten czas przyjmują w sercu jakiś zasiew. Czy zawsze jest on dobry? Czy przypadkiem nie jest to zasiew konkurencyjny ze słowem Bożym? Często przecież słyszy się: Kościół już mnie nie interesuje! Kiedy zatraciło się to zainteresowanie? W wielu wypadkach winę zrzuca się na skandale w życiu Kościoła. Ale czy one tłumaczą brak własnego zainteresowania? Czy fakt, że ktoś zgrzeszył, ma innego człowieka logicznie doprowadzić do rezygnacji z Chrystusa, Jego słowa i sakramentów świętych?

Komentarze zostały przygotowane przez o. Dariusza Pielaka SVD

źródło: mateusz.pl

 Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus, każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.

Módlmy się.

(Ps 71 (70), 1-2)
Będę wysławiał Twoją sprawiedliwość