Ewangelia na każdy dzień (2 czerwca)

Pierwsze czytanie:

 (Pwt 5, 12-15)
Tak mówi Pan: "Będziesz zważał na szabat, aby go święcić, jak ci nakazał Pan, Bóg twój. Sześć dni będziesz się trudził i wykonywał wszelką twą pracę, lecz dzień siódmy jest szabatem Pana, Boga twego. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służąca, ani twój wół, ani twój osioł, ani żadne twoje zwierzę, ani przybysz, który przebywa w twoich bramach; aby wypoczęli twój niewolnik i twoja niewolnica, jak i ty. Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd Pan, Bóg twój, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem: przeto ci nakazał Pan, Bóg twój, strzec dnia szabatu".

Psalm:

(Ps 81 (80), 3-4. 5-6b. 6c-8a. 10-11b)
REFREN: Śpiewajcie Bogu, naszemu Obrońcy

Zacznijcie śpiewać i w bęben uderzcie,
w cytrę słodko dźwięczącą i lirę.
Zadmijcie w róg w czas nowiu,
w czas pełni, w nasz dzień uroczysty.

Bo tak ustanowiono w Izraelu
przykazania Boga Jakuba.
Ustanowił to prawo dla Józefa,
gdy wyruszał z ziemi egipskiej.

Słyszę słowa nieznane:
«Uwolniłem od brzemienia jego barki,
jego ręce porzuciły kosze.
Wołałeś w ucisku, a Ja cię ocaliłem.

Nie będziesz miał obcego boga,
cudzemu bogu nie będziesz się kłaniał.
Ja jestem Panem, Bogiem twoim,
który cię wywiódł z ziemi egipskiej».

Drugie czytanie:

(2 Kor 4, 6-11)
Bracia: Bóg, który rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach, by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej na obliczu Jezusa Chrystusa. Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. Zewsząd cierpienia znosimy, lecz nie poddajemy się zwątpieniu; żyjemy w niedostatku, lecz nie rozpaczamy; znosimy prześladowania, lecz nie czujemy się osamotnieni, obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy. Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiało się w naszym ciele. Ciągle bowiem my, którzy żyjemy, jesteśmy wydawani na śmierć z powodu Jezusa, aby życie Jezusa objawiało się w naszym śmiertelnym ciele.

Aklamacja (J 17, 17ba)
Słowo Twoje, Panie, jest prawdą, uświęć nas w prawdzie

Ewangelia:

 (Mk 2, 23 – 3, 6)
Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: "Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?" On im odpowiedział: "Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom". I dodał: "To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu". Wszedł znowu do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschniętą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka z uschłą ręką: "Podnieś się na środek!" A do nich powiedział: "Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego, czy coś złego? Życie uratować czy zabić?" Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy na nich dokoła z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serc, rzekł do człowieka: "Wyciągnij rękę!" Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz się naradzali przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Oczywiście, że Bóg nie musiał odpoczywać. A jednak po sześciodniowym dziele stworzenia, jak je opisał autor kapłański w Rdz 1, chciał. I zechciał również nam nakazać zaprzestanie pracy w jeden dzień tygodnia. Znamy podstawy szabatu w judaizmie, a jednak zaskakuje nas zakończenie czytania z Pwt: „Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd Pan, Bóg twój, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem: przeto ci nakazał Pan, Bóg twój, strzec dnia szabatu”. Hebrajskie „al-ken” możemy przetłumaczyć przez „dlatego, przeto”. Narzuca się więc pytanie o to, jaki jest związek między szabatem a wyprowadzeniem Izraela z Egiptu.
Spójrzmy na ten tekst z prostotą, bez ważnego, ale teraz przez chwilę niekoniecznego, odniesienia do całej historii zbawienia i nadania Prawa na Synaju po wyjściu z niewoli egipskiej. Spójrzmy na naszą ludzką niemoc. To On nas wyprowadził z Egiptu grzechu, sami nie dalibyśmy rady, nawet pracując osiem dni w tygodniu. Przestańmy na chwilę pracować, bo naszą pracą się nie zbawimy. A przez wiarę w Niego już jesteśmy zbawieni.

Komentarz do psalmu

Dla chrześcijan dniem uroczystym nie będzie szabat. Nie ostatni, a pierwszy dzień tygodnia stał się powodem naszej nadziei. Śmiało jednak możemy powtarzać za psalmistą zachętę do radości wyrażonej w śpiewie, muzyce i tańcu. Pamięć o wyzwoleniu z Egiptu, podkreślona w pierwszym czytaniu, zostaje wyśpiewana, by uwydatnić działanie Boga, jego jedyność i prawdziwość. Przymioty te objawił Izraelitom – wyprowadzając ich z niewoli. Przymioty te objawia nam – wyprowadzając nas z niewoli.
Niczym w kanonie najpierw zabrzmi radość judaizmu w dniu szabatu, a chwilę później radość chrześcijaństwa w niedzielę – „nasz dzień uroczysty”.

Komentarz do drugiego czytania

Jeśli pierwsze czytanie w sposób oczywisty prowokowało odniesienie do dzieła stworzenia, to nie sposób nie zauważyć go również w drugim czytaniu z Pawłowego listu. „Niechaj się stanie światłość!” – słyszymy. Ale już nie światłość stworzenia świata mamy dostrzec, a blask zmartwychwstałego Chrystusa, który oświeca nasze ciemności. I to jest stworzeniem – stworzeniem nowego człowieka.
Nie takiego jednak, jak wielu by sobie wyobrażało. Nowy człowiek nie będzie podobny do starożytnych herosów czy współczesnych superbohaterów. Nie będzie miał nadludzkiej inteligencji ani siły, która budziłaby podziw. A może będzie…? Ma przecież „przeogromną moc”, a nasze serca „jaśnieją światłem”. To jednak inne światło i inna moc – one w nas są, ale na szczęście jesteśmy bardzo słabi, byśmy przypadkiem nie pomyśleli, że to w nas jest ich źródło.

Komentarz do Ewangelii

„Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego, czy coś złego? Życie uratować czy zabić?” Pierwsze czytanie każe nam spojrzeć na historię zbawienia, na korzenie i podstawę szabatu. Widzieliśmy, że sami z siebie niewiele możemy, dlatego mamy na chwilę, na jeden dzień przestać pracować, by spojrzeć na Boga, który nas wybawił. W drugim czytaniu dostrzegamy słabego człowieka, który – raz jeszcze – sam z siebie niewiele może. Ale jest w nim moc płynąca z Chrystusa.
Gdy faryzeusze myślą o szabacie, zajmują się bardziej kazuistyką niż Bogiem. A Jezus uczy ich swoim czynem, że szabat nie ma sensu, jeśli w jego centrum nie ma Boga dającego się człowiekowi i człowieka patrzącego z ufnością na Boga.
Gdy faryzeusze patrzą na Jezusa, widzą w nim tylko człowieka. A Jezus pokazuje im siebie zarówno jako człowieka, ale również jako Boga. Jako „Syna Człowieczego”, który jest „Panem”. Gdy faryzeusz słyszy w tym kontekście słowo „Pan”, greckie κύριος, nie powinien mieć wątpliwości – Jezus utożsamia się z Bogiem wyrażanym w tekście starotestamentowym tetragramem. On jest kimś więcej niż tylko człowiekiem.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Mateusza Krawczyka

źródło: mateusz.pl

 (J 17, 17ba)
Słowo Twoje, Panie, jest prawdą, uświęć nas w prawdzie

Módlmy się.

(Ps 81 (80), 3-4. 5-6b)
Śpiewajcie Bogu, naszemu Obrońcy