Ewangelia na każdy dzień (17.11)

Pierwsze czytanie:

 (Ap 5,1-10)
Ja, Jan, ujrzałem na prawej ręce Zasiadającego na tronie księgę zapisaną wewnątrz i na odwrocie zapieczętowaną na siedem pieczęci. I ujrzałem potężnego anioła, obwieszczającego głosem donośnym: „Kto godzien jest otworzyć księgę i złamać jej pieczęcie?” A nie mógł nikt na niebie ani na ziemi, ani pod ziemią otworzyć księgi ani na nią patrzeć. A ja bardzo płakałem, że nikt nie znalazł się godzien, by księgę otworzyć ani na nią patrzeć. I mówi do mnie jeden ze Starców: „Przestań płakać: Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, by otworzyć księgę i siedem jej pieczęci”. I ujrzałem między tronem z czworgiem Zwierząt a kręgiem Starców stojącego Baranka jakby zabitego, a miał siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest Siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię. I poszedł, i z prawicy Zasiadającego na tronie wziął księgę. A kiedy wziął księgę, czworo Zwierząt i dwudziestu czterech Starców upadło przed Barankiem, każdy mając harfę i złote czasze pełne kadzideł, którymi są modlitwy świętych. I taką nową pieśń śpiewają: „Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią Twoją ludzi z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, a będą królować na ziemi”.

Psalm:

(Ps 149,1-2.3-4.5-6a i 9b)
REFREN: Tyś nas uczynił kapłanami Boga

Śpiewajcie Panu pieśń nową;
głoście Jego chwałę w zgromadzeniu świętych.
Niech się Izrael cieszy swoim Stwórcą,
a synowie Syjonu radują swym królem.

Niech imię Jego czczą tańcem,
niech grają Mu na bębnie i cytrze.
Bo Pan lud swój miłuje,
pokornych wieńczy zwycięstwem.

Niech się święci cieszą w chwale,
niech się weselą na łożach biesiadnych,
chwała Boża niech będzie w ich ustach:
to jest chwałą wszystkich świętych Jego.

Aklamacja (Ps 95,8ab)
Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego.

Ewangelia:

 (Łk 19,41-44)
Gdy Jezus był już blisko Jerozolimy, na widok miasta zapłakał nad nim i rzekł: „O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi. Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami. Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, obiegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Prorocza wizja sfery niebiańskiej ukazuje Baranka jakby zabitego, stojącego w centrum zebranych postaci, które oddają Mu cześć. Wcześniej Baranek nazwany jest zwycięskim Lwem z pokolenia Judy. Określenie to czerpie z błogosławieństwa, którego patriarcha Jakub udzielił przed śmiercią Judzie, jednemu ze swoich synów. Wyrocznia Jakuba dodatkowo poparta jest słowami proroka Izajasza, o odrośli Dawida, również odnoszącej się do postaci Baranka. Od samego początku treść błogosławieństwa patriarchy jak i proroctwo Izajasza, były traktowane jako proroctwa mesjańskie. Biorąc pod uwagę ten fakt, a także wypowiedź Jana Chrzciciela wskazującego na Jezusa jako na Baranka, który gładzi grzechy świata, nie ma wątpliwości, że pod postacią Baranka obecny jest Jezus Chrystus, chwalebny i wywyższony. Wskazują na to pokłon starców i dym kadzielny, przynależny jedynie Bogu. Dwudziestu czterech starców, zasiadających na tyluż tronach to najprawdopodobniej przedstawiciele Ludu Starego Przymierza i Kościoła. Wszyscy oni wznoszą pieśń pochwalną ku czci Baranka, wielbiąc Jego dzieło zbawcze, dokonane przez ofiarniczą śmierć. Ofiara Baranka, podjęta dobrowolnie i z miłości, okazała się na tyle owocna, że dzięki niej mogą wielbić Boga ludzie z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu.

Komentarz do psalmu

Na szczególną uwagę zasługuje refren psalmu: Tyś nas uczynił kapłanami Boga. W Apokalipsie Jezus Chrystus jako Baranek jakby zabity, a jednak zwycięski, odbiera cześć i uwielbienie od całego dworu niebiańskiego. Dzięki obcowaniu świętych możemy przyłączyć się, będąc jeszcze na ziemi, do wspaniałego kultu niebian. Pragniemy sławić naszego Pana za dar naszego kapłaństwa. Dzięki ofierze Baranka i Jego zwycięstwu, możemy bez przeszkód, z podniesioną głową, jako Jego dzieci, modlić się do Boga. Teraz czynimy to na ziemi, ale nasz przywilej kapłański posiada charakter wieczny. Kiedyś dołączymy do chórów, o których mówi Apokalipsa.

Komentarz do Ewangelii

W spotkaniu z Ewangelią dnia powraca temat obecny w Ewangelii niedzielnej. Tym razem Jezus wypowiada się jedynie na temat losów Jerozolimy. Minie około czterdziestu lat i przyjdzie koniec na Miasto Boże. Tragedia ta będzie bardzo wiele kosztowała Naród Żydowski. Świątynia zostanie zniszczona, a wraz z nią uśmierceni kapłani. Rozbudowany i przestrzegany w najmniejszych drobiazgach kult świątynny zaniknie na zawsze. Miasto legnie w ruinach. Śmierć poniosą tysiące ludzi, nie mówiąc o doświadczeniu straszliwego głodu podczas oblężenia Jerozolimy, wylanych łzach i całym niewymiernym cierpieniu. Jezus, jako pierwszy i jako jedyny, przewidział tę narodowo-religijną katastrofę. I chociaż zapłakał nad losem miasta, to jednak nie odwrócił biegu wydarzeń. Takie były odwieczne plany Najwyższego. Dla narodu żydowskiego było to niezwykle trudne doświadczenie, ale na gruzach starego porządku powstała nowa epoka. Formalny i nacjonalistyczny kult ustąpił miejsca oddawaniu czci Bogu w duchu i w prawdzie. Rolę wybranego ludu Bożego – Izraela przejął Lud Nowego Przymierza, otwarty na wszystkich ludzi, wszystkich czasów i miejsc na ziemi. Trudno to przyjąć, jeszcze trudniej zrozumieć, ale niekiedy w tak traumatyczny sposób odchodzi to, co stare. W taki sposób objawia się przemijalność tego świata.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka

źródło: mateusz.pl

 (Ps 95,8ab)
Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego.

Módlmy się.

 (Ps 95,8ab)
Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych

Red.