Ewangelia na każdy dzień (16.01)

Pierwsze czytanie:

 (Hbr 5, 1-10)
Każdy arcykapłan, spomiędzy ludzi brany, dla ludzi jest ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć tym, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabości. I ze względu na nią powinien tak za lud, jak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. A nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron. Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: "Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem", jak i w innym miejscu: "Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka". Z głośnym wołaniem i płaczem, za swych dni doczesnych, zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają, nazwany przez Boga arcykapłanem na wzór Melchizedeka.

Psalm:

(Ps 110 (109), 1b-2. 3-4)
REFREN: Jesteś kapłanem, tak jak Melchizedek

Rzekł Pan do Pana mego: "Siądź po mojej prawicy,
aż uczynię Twych wrogów podnóżkiem stóp Twoich".
Pan rozciągnie moc Twego berła z Syjonu:
"Panuj wśród swych nieprzyjaciół!

Przy Tobie panowanie w dniu Twego triumfu,
w blasku świętości,
z łona jutrzenki zrodziłem Cię jak rosę".
Pan przysiągł i tego nie odwoła:
"Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka".

Aklamacja (Hbr 4, 12)
Żywe jest słowo Boże i skuteczne, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.

Ewangelia:

(Mk 2, 18-22)
Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Jezusa i pytali: "Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?" Jezus im odpowiedział: "Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo mają pośród siebie pana młodego. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć. Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i gorsze staje się przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki. Wino się wylewa i bukłaki przepadną. Raczej młode wino należy wlewać do nowych bukłaków".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Autor Listu do Hebrajczyków pokazuje ograniczenie kapłanów Starego Przymierza. Po wyjściu z Egiptu Bóg ustanowił kapłanem Aarona, brata Mojżesza, a potem, po idolatrii, której lud dopuścił się, robiąc złotego cielca, kapłaństwo zastrzeżone było tylko dla jednego pokolenia Lewiego. Kapłani Starego Przymierza byli grzesznikami jak inni ludzie, więc musieli składać ofiary za grzechy najpierw za samych siebie, a dopiero potem za cały lud.
Zupełnie inaczej jest z Jezusem i Jego kapłaństwem. Nie był On kapłanem Starego Przymierza, nie pochodził z pokolenia Lewiego. Jezus przywrócił ludzkość do godności powszechnego kapłaństwa sprzed grzechu bałwochwalstwa. Wtedy kapłanem był każdy mężczyzna budujący ołtarz i składający ofiarę czy ofiarujący paschalnego baranka podczas wyjścia z Egiptu. Dziś powszechne kapłaństwo wiernych dotyczy wszystkich ochrzczonych – mężczyzn i kobiet.
Jezus jest kapłanem na wzór Melchizedeka, króla Szalemu, czyli króla Pokoju, bo sam jest Królem Pokoju, który złożył ofiarę z samego siebie – jak słyszeliśmy wczoraj w Liturgii Słowa – stał się Barankiem Bożym. Umarł na krzyżu, ale trzeciego dnia powstał do życia i dziś w Nim mamy zbawienie wieczne. Jest ono dostępne dla wszystkich, którzy Go słuchają.
Może dziś warto też zadać sobie pytanie o nasze kapłaństwo chrzcielne. Jak je przeżywamy? Czy składamy Bogu w ofierze siebie samych, nasze życie, prace, radości i trudy? Warto też postawić pytanie o kapłanów, których znamy, którzy udzielają nam sakramentów świętych. Jak ich traktujemy? Oni przecież uczestniczą w Jedynym Kapłaństwie Chrystusa, by nam służyć.

Komentarz do psalmu

Po swej męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezus zasiadł po prawicy Ojca. Jest wywyższonym Panem i Bogiem, jest Królem trzymającym w dłoni berło władzy nad całym światem. Berło z Syjonu, czyli Szalemu – królestwa Melchizedeka. Jezus jest Kapłanem na wieki. Jesteśmy włączeni w Jego kapłaństwo przez dar chrztu świętego, który jest tak mało przez nas rozumiany. Może te czytania zachęcą nas do pogłębienia swojej duchowości chrzcielnej, byśmy coraz bardziej świadomie uczestniczyli w trojakiej misji mesjańskiej Jezusa – Kapłana, Proroka i Króla.

Komentarz do Ewangelii

We wczorajszym fragmencie Ewangelii Jan Chrzciciel dał świadectwo o Jezusie – Bożym Baranku, który zanurza w Duchu Świętym. Jan zanurzał w wodzie, by przygotować lud do stania się Oblubienicą Baranka. W dzisiejszym fragmencie na pytanie o post Jezus daje ciekawą odpowiedź – mówi o panu młodym, mówi o Oblubieńcu, którym jest On sam. Żeby to zrozumieć, dobrze jest połączyć te fragmenty.
To Jezus jest Oblubieńcem Kościoła – swojej Oblubienicy. Dzień Jego śmierci to dzień zaślubin, czyli całkowitego oddania życia za lud. I w ten dzień pościmy. Po co? By, jak czytamy dalej, stać się nowym człowiekiem, nowym ludem, który przyjmie młode wino Jego miłości – Jego Ducha. Niech zostanie pokonany w nas stary człowiek, niech to, co wiąże nas ze starym życiem, mocą Ducha zostanie w nas odnowione.

Komentarze zostały przygotowane przez s. M. Tomaszę Potrzebowską CSC

źródło: mateusz.pl

 (Hbr 4, 12)
Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.

Módlmy się.

 (Hbr 4, 12)
Żywe jest słowo Boże i skuteczne, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.

Red.