Ewangelia na każdy dzień (10 czerwiec)

Pierwsze czytanie:

 (Tb 12, 1b. 5-15. 20)
Tobiasz zawołał swego syna, Tobiasza, i powiedział do niego: "Dziecko, bacz, aby uiścić zapłatę człowiekowi, który wybrał się z tobą w drogę, i dołożyć mu coś jeszcze do zapłaty". Poprosił więc go do siebie i rzekł: "Weź połowę wszystkiego, co wracając, miałeś przy sobie, jako swoją zapłatę, i idź do domu zdrów!" Wtedy Rafał poprosił ich obu na bok i rzekł do nich: "Uwielbiajcie Boga i wysławiajcie Go przed wszystkimi żyjącymi za dobrodziejstwa, jakie wam wyświadczył, aby było uwielbione i wsławione Jego imię. Rozgłaszajcie wobec wszystkich ludzi słowa Boże, jak na to zasługują, i nie ociągajcie się z wyrażaniem Mu wdzięczności. Ukrywać tajemnice królewskie jest rzeczą piękną, ale godną pochwały jest ujawniać i wysławiać dzieła Boże. Czyńcie dobrze, a zło was nie spotka. Lepsza jest szczera modlitwa i miłosierdzie połączone ze sprawiedliwością aniżeli bogactwo pochodzące z nieprawości. Lepiej jest dawać jałmużnę aniżeli gromadzić złoto. Jałmużna uwalnia od śmierci i oczyszcza z wszelkiego grzechu. Ci, którzy dają jałmużnę, nasycą się życiem. Ci, którzy popełniają grzech i nieprawość, są wrogami własnej duszy. Odkryję przed wami całą prawdę, nie ukrywając niczego. Już was pouczyłem i powiedziałem: Piękną jest rzeczą zachowywać tajemnicę królewską, ale godną wszelkiej pochwały ujawniać dzieła Boże. A teraz: gdy ty i Sara modliliście się, ja przypomniałem wasze błagania przed majestatem Pańskim; tak samo, gdy chowałeś zmarłych. A kiedy nie wahałeś się wstawać i opuszczać swojego posiłku, i iść, by pochować zmarłego, ja zostałem posłany, aby cię wypróbować. Równocześnie posłał mnie Bóg, aby uzdrowić ciebie i twoją synową, Sarę. Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański. A teraz uwielbiajcie Pana na ziemi i dziękujcie Bogu! Oto ja wstępuję do Tego, który mnie posłał. Opiszcie to wszystko, co was spotkało». I odszedł.

Psalm:

(Tb 13,2.6.7.8)
REFREN: Pan bardzo wielki, żyjący na wieki

Niech będzie błogosławiony Bóg, który żyje na wieki,
i niech będzie błogosławione Jego królestwo!
To On karze i okazuje miłosierdzie,
posyła do podziemnej Otchłani
i wyprowadza z największej zagłady.

A kiedy nawrócicie się do Niego całym sercem i duszą,
aby przed Nim postępować w prawdzie,
wtedy i On do was się zwróci
i już nigdy nie zakryje przed wami swojego oblicza.

A teraz rozważcie, co wam uczynił,
i dziękujcie Mu głośno.
Błogosławcie Pana sprawiedliwego
i wywyższajcie Króla wieków.

Ja zaś wychwalam Go w ziemi mego wygnania,
obwieszczam narodowi grzeszników Jego moc i wielkość.
Nawróćcie się, grzesznicy,
i postępujcie przed Nim sprawiedliwie,
kto wie, może znajdzie w was upodobanie i miłosierdzie wam okaże.

Aklamacja (Mt 5, 3)
Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Ewangelia:

 (Mk 12, 38-44)
Jezus, nauczając rzesze, mówił: "Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok". Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: "Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Kończymy lekturę Księgi Tobiasza. Ostatnie przesłanie Księgi jest proste: wszystko, co nas spotyka, mamy odnieść do Boga, Jego uwielbiać, Jemu dziękować i Jego Słowo oraz Jego dzieła głosić wobec ludzi. Przede wszystkim jednak mamy wierzyć w Jego opiekę nad nami i już sama ta wiara Boga uwielbia.
Bóg opiekuje się nami przez aniołów. Przez nich właśnie działa w tajemnicy swojej Opatrzności. Taka jest wiara Kościoła, który uczy: „Troska Opatrzności Bożej jest konkretna i bezpośrednia; obejmuje sobą wszystko, od rzeczy najmniejszych aż do wielkich wydarzeń świata i historii” oraz: „Życie ludzkie od dzieciństwa aż do zgonu jest otoczone opieką i wstawiennictwem aniołów” (Katechizm Kościoła Katolickiego 303 i 336).
Na koniec więc Księga Tobiasza stawia pytanie: czy naprawdę wierzę, że dla Boga nie ma w moim życiu spraw nieistotnych, każda sekunda jest wypełniona życzliwą miłością, bo każda może zbliżyć mnie lub oddalić od ostatecznego spotkania z Nim? Czy naprawdę w to wierzę?
Drugi temat to jałmużna. Ma ona ogromną moc: oczyszcza z grzechów, a przez to uwalnia od śmierci. Nigdy nie możemy dać tak wiele, byśmy nie otrzymali stokroć więcej, bo samego Boga. Dobro uczynione przez nas zapisane jest w Sercu Boga i to dobro do nas wróci, choć nie dlatego powinniśmy je czynić, ale dlatego, że po prostu jest dobrem. I to jest największa wartość jałmużny: przez nią stajemy się podobni do dobrego Boga, którego naturą jest dawanie, obdarowywanie za darmo.

Komentarz do pierwszego psalmu

Ten hymn dziękczynny, wyśpiewany przez Tobiasza starszego, pokazuje nam właściwe odniesienie do Boga: dziękować należy za wszystko, za to, że Bóg karze i że okazuje miłosierdzie, pozwala doświadczać porażki i zwycięstwa. Dlaczego dziękować za kary i trudności? Dlatego, że są częścią naszej drogi ku Bogu i często bardziej niż powodzenia do Niego zbliżają. Widać to zwykle dopiero z perspektywy czasu, a żeby w ogóle to zobaczyć, potrzeba spojrzenia wiary oraz nawróconego ku Bogu serca. Człowiek nawrócony dostrzega dobroć Boga nawet wtedy, gdy sam przebywa „w ziemi wygnania”, czymkolwiek ta ziemia będzie w konkrecie ludzkiego życia. Jeśli nie doświadczam Bożej mocy, nie znaczy to, że ona nie istnieje i nie jest godna wychwalania. Bezinteresowna adoracja, tylko dlatego, że Bóg jest Bogiem, to jedyna adoracja godna tej nazwy i godna Boga.
Tekst zachęca jeszcze: „rozważcie, co wam uczynił, i dziękujcie Mu głośno”. Powrót do wszystkiego, co było, w duchu wdzięczności, owocuje pokojem serca, tym stanem tak bardzo upragnionym przez każdego z nas.

Komentarz do Ewangelii

W dzisiejszej Ewangelii Jezus wzywa rzesze do skromności w życiu i uczciwości w modlitwie. Przestrzega przed obłudą. Okazuje się, że nawet modlitwa może stać się narzędziem do budowania dobrej opinii u ludzi. A jednak, jak mówi św. Paweł, „Bóg nie dozwoli z siebie szydzić” (Ga 6, 8). Dlatego „ci tym surowszy dostaną wyrok”.
Wezwanie do prawości życia dotyczy wszystkich słuchaczy Jezusa bez wyjątku. Niektórzy jednak, ci, którzy chcą nazywać się i być Jego uczniami, otrzymują kolejne wezwanie. Chodzi o zrozumienie wewnętrznej wartości czynu, w tym przypadku wyrzeczenia. Wdowa ofiarowała Bogu najwięcej, ponieważ ofiarowała wszystko. Mogła dać tylko połowę, tak jak uczeni w Piśmie mogli tylko trochę skromniej się ubierać i trochę mniej wystawnie żyć. Często to wystarczy, aby zmieścić się w granicach uczciwego wypełnienia swojego powołania, ale nie wyczerpuje radykalizmu Ewangelii.
Prawdziwą skalę, a co za tym idzie, prawdziwą wartość wyrzeczenia, zna tylko Bóg i ludzkie sumienie. Człowiek mający wgląd w swoje wnętrze będzie wiedział, o jakie „wszystko” prosi go Bóg. Będzie wiedział, ale czy zechce znaleźć się w gronie uczniów?

Komentarze zostały przygotowane przez s. Marię Agnieszkę od Wcielenia i Paschy Jezusa OCD

źródło: mateusz.pl

 (Mt 5, 3)
Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Módlmy się.

  (Mk 12, 38-44)
Jezus, nauczając rzesze, mówił: "Strzeżcie się uczonych w Piśmie

Red.