Ewangelia na każdy dzień (1 czerwca)

Pierwsze czytanie:

 (Jud 17. 20b-25)
Umiłowani: Przypomnijcie sobie te słowa, które były zapowiedziane przez apostołów Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Budując samych siebie na fundamencie waszej najświętszej wiary, w Duchu Świętym się módlcie i w miłości Bożej strzeżcie samych siebie, oczekując miłosierdzia Pana naszego, Jezusa Chrystusa, które wiedzie ku życiu wiecznemu. Dla jednych miejcie litość – dla tych, którzy mają wątpliwości: ratujcie ich, wyrywając z ognia; dla drugich zaś miejcie litość z obawą, mając w nienawiści nawet chiton zbrukany przez ciało. Temu zaś, który może was ustrzec od upadku i stawić wobec swej chwały bez zarzutu, w radości, jedynemu Bogu, Zbawcy naszemu, przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, chwała, majestat, moc i władza przed wszystkimi wiekami i teraz, i po wszystkie wieki. Amen.

Psalm:

(Ps 63 (62), 2. 3-4. 5-6)
REFREN: Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza

Boże, mój Boże, szukam Ciebie
i pragnie Ciebie moja dusza.
Ciało moje tęskni za Tobą
jak zeschła ziemia łaknąca wody.

Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni,
by ujrzeć Twą potęgę i chwałę.
Twoja łaska jest cenniejsza od życia,
więc sławić Cię będą moje wargi.

Będę Cię wielbił przez całe me życie
i wzniosę ręce w imię Twoje.
Moja dusza syci się obficie,
a usta Cię wielbią radosnymi wargami.

Aklamacja (Kol 3, 16a. 17c)
Słowo Chrystusa niech w was mieszka w całym swym bogactwie; dziękujcie Bogu Ojcu przez Chrystusa.

Ewangelia:

 (Mk 11, 27-33)
Jezus wraz z uczniami przyszedł znowu do Jerozolimy. Kiedy chodził po świątyni, przystąpili do Niego arcykapłani, uczeni w Piśmie i starsi i zapytali Go: "Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę, żebyś to czynił?" Jezus im odpowiedział: "Zadam wam jedno pytanie. Odpowiedzcie Mi na nie, a powiem wam, jakim prawem to czynię. Czy chrzest Janowy pochodził z nieba, czy też od ludzi? Odpowiedzcie Mi". Oni zastanawiali się między sobą: "Jeśli powiemy: „Z nieba”, to nam zarzuci: „Dlaczego więc nie uwierzyliście mu?” Powiemy: „Od ludzi”. Lecz bali się tłumu, ponieważ wszyscy rzeczywiście uważali Jana za proroka. Odpowiedzieli więc Jezusowi: "Nie wiemy". Jezus im rzekł: "Zatem i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Dzisiejsze czytanie jest zachętą do troski o budowanie swego człowieczeństwa i duchowości. Naszym fundamentem ma być wiara w Jezusa Chrystusa. Kolejnym elementem, który służy naszemu rozwojowi, jest modlitwa w Duchu Świętym. Niezbędne jest też trwanie w miłości Bożej, która wskazuje nam drogi naszego postępowania i liczenie na miłosierdzie Boże, bez którego nikt nie jest w stanie osiągnąć życia wiecznego. Wsłuchując się we wskazania św. Judy Apostoła, pomyślmy o tym, jak inwestujemy w swoją duszę. Czy troszczymy się o nią tak, jak o swoje ciało? A może nasza dusza jest już umierająca i potrzebuje reanimacji? Porzucenie tego, o czym wspomina św. Juda, skutkuje duchową śmiercią, która będzie miała konsekwencje także dla ciała i dla tego, co ziemskie.
Zabiegając o zdrowie i czystość duszy, pamiętajmy, że od upadku może nas ustrzec tylko Bóg. Pomocne będą w tym nie tylko Jego przykazania. Konieczna jest także Jego łaska, dzięki której będziemy umieli stawiać czoło wszystkim trudom i pokusom. Naszą przeszłość zawierzajmy Bożemu miłosierdziu, teraźniejszość Jego miłości i dobroci, a przyszłość Jego Opatrzności. Pozwólmy, by nas prowadził i pouczał na wszystkich naszych drogach.

Komentarz do pierwszego psalmu

Psalmista opowiada o swojej tęsknocie za Bogiem. Pragnie się Nim nasycić coraz bardziej. Szuka Go i wypatruje w swoim życiu. Czy w szczerości serca moglibyśmy podpisać się pod jego słowami? Czy możemy przyjąć je za swoje? Taką modlitwę może wypowiedzieć ktoś, kto jest przekonany o istnieniu, miłości i dobroci Boga, kto spotkał Go w swoim życiu, doświadczył Jego obecności i łaski. Psalmista nie skupia się w swojej modlitwie na Bożych darach, ale na Boskiej obecności, której ciągle mu mało. Pomyślmy dziś o naszym odniesieniu do Boga; co bardziej cenimy: Jego Osobę czy dary? Kiedy ostatni raz powiedzieliśmy Mu: Kocham Cię Panie, bo jesteś w moim życiu, bo Twoja obecność jest dla mnie radością i daje mi pokój? Ucieszmy się dziś naszym Bogiem. Uwielbiajmy Jego obecność wśród nas, w naszych sercach. Niech nasze serce wyśpiewa Mu dzisiaj wielki hymn uwielbienia.

Komentarz do Ewangelii

Członkowie Sanhedrynu nie mogli znieść tego, co robił i czego nauczał Jezus, dlatego na każdym kroku podważali Jego autorytet. W ich pytaniach dało się wyczuć wrogość i agresję. Pełne spokoju zachowanie Nauczyciela irytowało i zniecierpliwiło ich coraz bardziej. Czuli do Niego niechęć i zawzięcie trwali przy swoim stanowisku. Nie potrafili z Chrystusem otwarcie rozmawiać, ani dyskutować; stać ich było tylko na złość i krętactwo.
Rozmyślając o scenie z dzisiejszej ewangelii zapytajmy siebie o to, jakim autorytetem jest dla nas Jezus i na ile przyjmujemy to, co do nas mówi. On ma do nas prawo, ponieważ za nas cierpiał, umarł i zmartwychwstał. Dopuszczając Go do naszego życia, otwieramy się na prawdę, miłość i miłosierdzie. Pamiętajmy, że zatwardziałość względem słów i znaków Jezusa odbija się na nas bardzo boleśnie. On przychodzi do świątyni naszego serca i chce być przyjęty. Zawsze ma wobec nas dobre intencje. Nie odrzucajmy Go naszą zaciętością. Przecież został nam dany przez Boga Ojca. Od Niego otrzymał władzę na niebie i na ziemi. Do Niego wszystko należy. Także ty i ja.

Komentarze zostały przygotowane przez Agnieszkę Wawryniuk

źródło: mateusz.pl

  (Kol 3, 16a. 17c)
Słowo Chrystusa niech w was mieszka w całym swym bogactwie; dziękujcie Bogu Ojcu przez Chrystusa.

Módlmy się.

(Ps 63 (62) 2. 3-4)
Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza