Ewangelia na każdy dzień (02.12)

Pierwsze czytanie:

(Iz 29,17-24)
To mówi Pan Bóg: „Czyż nie w krótkim już czasie Liban zamieni się w ogród, a ogród za bór zostanie uznany? W ów dzień głusi usłyszą słowa księgi, a oczy niewidomych, wolne od mroku i od ciemności, będą widzieć. Pokorni wzmogą swą radość w Panu, i najubożsi rozweselą się w Świętym Izraela, bo nie stanie ciemięzcy, z szydercą koniec będzie, i wycięci będą wszyscy, co za złem gonią: którzy słowem przywodzą drugiego do grzechu, którzy w bramie stawiają sidła na sędziów i powodują odprawę sprawiedliwego z niczym. Dlatego tak mówi Bóg domu Jakuba, który odkupił Abrahama: "Odtąd Jakub nie będzie się rumienił ani oblicze jego już nie przyblednie, bo gdy ujrzy swe dzieci, dzieło mych rąk, wśród siebie, ogłosi imię moje jako święte. Wtedy czcić będą Świętego Jakubowego i z bojaźnią szanować Boga Izraela». Duchem zbłąkani poznają mądrość, a szemrzący zdobędą pouczenie”.

Psalm:

(Ps 27,1,4,13-14)
REFREN: Pan moim światłem i zbawieniem moim

Pan moim światłem i zbawieniem moim,
kogo miałbym się lękać?
Pan obrońcą mego życia,
przed kim miałbym czuć trwogę?

O jedno tylko proszę Pana, o to zabiegam,
żebym mógł zawsze przebywać w Jego domu
przez wszystkie dni życia,
Abym kosztował słodyczy Pana,
stale się radował Jego świątynią.

Wierzę, że będę oglądał dobra Pana
w krainie żyjących.
Oczekuj Pana, bądź mężny,
nabierz odwagi i oczekuj Pana.

Aklamacja
Oto nasz Pan przyjdzie z mocą i oświeci oczy sług swoich.

Ewangelia:

 (Mt 9,27-31)
Gdy Jezus przechodził, szli za Nim dwaj niewidomi, którzy głośno wołali: „Ulituj się nad nami, Synu Dawida”. Gdy wszedł do domu, niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: „Wierzycie, że mogę to uczynić”? Oni odpowiedzieli Mu: „Tak, Panie”. Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: „Według wiary waszej niech się wam stanie”. I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: „Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie”. Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Po raz kolejny prorok Izajasz roztacza wielkie obrazy, które mają symboliczne znaczenie. Mówi mianowicie o Libanie, który w krótkim czasie zamieni się w ogród, a ten ogród stanie się borem, mówi o głuchych i niewidomych, którzy usłyszą i przejrzą, o wielkiej płodności domu Jakuba, o tym, że Imię Boga jest Święte. Słowa te odnosiły się do historycznego Izraela, odnoszą się do Kościoła Świętego, ale też do każdego chrześcijanina. Człowiek wierzący przeżywa bowiem rozwój życia duchowego, które zaczyna się na Chrzcie Świętym i które następnie wydaje owoce: małe, dziecięce, później młodzieńcze, a później następuje pełnia życia chrześcijańskiego, gdzie są liczne dobre uczynki, pełnia wiary, nadziei i miłości. Równocześnie w tym życiu czasami stajemy się głusi i ślepi, bo nie słyszymy głosu Boga i nie dostrzegamy Jego miłości. Sakrament Pokuty i Pojednania sprawia, że duchowo zostajemy uzdrowieni. Co natomiast znaczą słowa, że Jakub zobaczy swoje dzieci, dzieło swych rąk, wśród siebie i ogłosi Boga jako Świętego? Można to interpretować w taki sposób, że człowiek wierzący, gdy stanie po śmierci przed obliczem Boga, zobaczy wszystkie swoje dobre uczynki, dokonane dzięki łasce Pana Boga i będzie Go wiecznie chwalił. Nie ustawajmy, zatem, w naszej duchowej drodze.

Komentarz do psalmu

Psalm 27 wyraża wielką ufność psalmisty wobec Pana Boga, jego gorące pragnienie bycia blisko Niego, szczególnie słowa: O jedno tylko proszę Pana, żebym mógł zawsze przebywać w Jego domu, przez wszystkie dni mego życia. Te słowa, wypowiadane przez człowieka wierzącego, mogą znaczyć dosłownie, że powinniśmy przebywać w Świątyniach Pańskich, ponieważ tam są sakramenty. Nie ma udziału w sakramentach bez tak zwanego chodzenia do kościoła. Modląc się o przebywanie w Domu Pańskim, tak naprawdę prosimy o regularną praktykę sakramentalną, o spotkanie się ze wspólnotą podczas Najświętszej Ofiary. Jednocześnie słowa te wyrażają w sensie duchowym gorące pragnienie przebywania tam, gdzie Bóg, czyli w Niebie. Wśród różnorodnych spraw, problemów, których doświadczamy, nadzieja może nadać nam kierunek i cel naszego życia.
Psalmista wypowiada też niesamowite słowa: Nabierz odwagi i oczekuj Pana. Do kogo to mówi? Do samego siebie. Jest w tym prawda duchowa, że czasami musimy zdystansować się od naszych lęków, wątpliwości i sami przemówić do siebie. Dokona się to szczególnie wtedy, kiedy damy sobie chwilę wytchnienia, bez Internetu i komórki, kiedy możemy usłyszeć nasze myśli oraz skonfrontować je ze Słowem Bożym.

Komentarz do Ewangelii

Zachowanie Pana Jezusa wobec dwóch niewidomych może zaskakiwać. Dlaczego nasz Pan nie uzdrowił ich od razu? Odpowiedź jest zaskakująca: aby zwiększyć ich wiarę! Można sobie wyobrazić, że ci niewidomi, którzy idą za Panem Jezusem, przebywają pewną drogę duchową. Powtarzając modlitwę: Ulituj się nad nami, Synu Dawida, zwiększają swoją wiarę, krok za krokiem. Są oni wytrwali, dlatego, gdy wchodzą do domu, Pan Jezus pyta, czy wierzą, że może uzdrowić ich wzrok i odpowiadają: Tak, Panie. Pamiętajmy, że użyte tu słowo Kyrios, znaczy Boga Najwyższego. Wierzą, zatem, w Chrystusa jako Boga i wtedy odzyskują wzrok. Taki jest sens naszych pozornie niewysłuchanych modlitw.
Często nasze modlitwy nie są wysłuchiwane od razu. Pan Bóg zwleka, aby pokazać nam, czego my tak naprawdę chcemy, bowiem czasami jesteśmy kapryśni w naszych modlitwach, chcemy rzeczy materialnych, które wcale nie przynoszą pożytku duchowego. Pan Jezus rozmawiając z Siostrą Faustyną powiedział niezwykłą rzecz, że ludzie często proszą Go o rzeczy niepotrzebne. Najpierw takie dusze upomina, a później daje ostateczną nauczkę, mianowicie dając im, to, co chcą. Jednakże nie cieszy ich to, ponieważ oczekiwania rozminęły się z rzeczywistością. Bądźmy, zatem, wytrwali i roztropni w naszych modlitwach.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego

źródło: mateusz.pl

Oto nasz Pan przyjdzie z mocą i oświeci oczy sług swoich.

Módlmy się.

(Mt 9,27-31)
Gdy Jezus przechodził, szli za Nim dwaj niewidomi, którzy głośno wołali: „Ulituj się nad nami, Synu Dawida”.

Red.