Ewangelia na każdy dzień (02.08)

Pierwsze czytanie:

 (Jr 30,1-2.12-15.18-22)
Słowo, które Pan skierował do Jeremiasza: To mówi Pan, Bóg Izraela: Napisz w księdze wszystkie słowa, jakie powiedziałem do ciebie. To bowiem mówi Pan: Dotkliwa jest twoja klęska, nieuleczalna twoja rana. Nikt się nie troszczy o twoją sprawę, nie ma lekarstwa, by cię uzdrowić. Wszyscy, co cię kochali, zapomnieli o tobie, nie szukają już ciebie, gdyż dotknąłem ciebie, tak jak się rani wroga, surową karą. Przez wielką twą nieprawość pomnożyły się twoje grzechy. Dlaczego krzyczysz z powodu twej rany, że ból twój nie da się uśmierzyć? Przez wielką twoją nieprawość i liczne twoje grzechy to ci uczyniłem. To mówi Pan: Oto przywrócę do poprzedniego stanu namioty Jakuba i okażę miłosierdzie nad jego siedzibami. Miasto zostanie wzniesione na swych ruinach, a pałace staną na swoim miejscu. Rozlegną się stamtąd hymny pochwalne i głosy pełne radości. Pomnożę ich, i nie zmaleje ich liczba, przysporzę im chwały, by nimi nikt nie pogardzał. Jego synowie będą tak jak dawniej i jego zgromadzenie powstanie wobec Mnie; ukarzę natomiast wszystkich jego ciemięzców. A jego władca będzie spośród niego, panujący jego będzie od niego pochodził. Zapewnię mu dostęp do Siebie, tak że się zbliży do Mnie. Bo kto inaczej miałby odwagę zbliżyć się do Mnie? - wyrocznia Pana. Wy będziecie moim narodem, a Ja będę waszym Bogiem.

Psalm:

(Ps 102,16-23.29)
REFREN: Pan się objawi w chwale na Syjonie

Poganie będą się bali imienia Pana,
a Twej chwały wszyscy królowie ziemi.
Bo Pan odbuduje Syjon
i ukaże się w swym majestacie.

Pan przychyli się ku modlitwie opuszczonych
i nie odrzuci ich modłów.
Należy to spisać dla przyszłych pokoleń,
lud, który się narodzi, niech wychwala Pana.

Spojrzał Pan z wysokości swego przybytku,
popatrzył z nieba na ziemię,
aby usłyszeć jęki uwięzionych,
aby skazanych na śmierć uwolnić.

Synowie sług Twoich bezpiecznie mieszkać będą,
a ich potomstwo będzie trwało w Twej obecności.
Aby imię Pana głoszono na Syjonie
i w Jeruzalem Jego chwałę,
kiedy zgromadzą się razem narody i królestwa, by służyć Panu.

Aklamacja (Ps 130,5)
Pokładam nadzieję w Panu, ufam Jego słowu.

Ewangelia:

 (Mt 14,22-36)
Skoro tłum został nakarmiony, Jezus zaraz przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy. Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał. Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny. Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli. Jezus zaraz przemówił do nich: Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się! Na to odezwał się Piotr: Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie! A On rzekł: Przyjdź! Piotr wyszedł z łodzi, i krocząc po wodzie, przyszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: Panie, ratuj mnie! Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: Czemu zwątpiłeś, małej wiary? Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: Prawdziwie jesteś Synem Bożym. Gdy się przeprawiali, przyszli do ziemi Genezaret. Ludzie miejscowi, poznawszy Go, rozesłali [posłańców] po całej tamtejszej okolicy, znieśli do Niego wszystkich chorych i prosili, żeby przynajmniej frędzli Jego płaszcza mogli się dotknąć; a wszyscy, którzy się Go dotknęli, zostali uzdrowieni.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Czytając Pismo Święte, można postawić sobie pytanie: Jaki właściwie jest Pan Bóg? Czy On jest sprawiedliwy, czy miłosierny? Odpowiedź jest paradoksalna: Pan Bóg jest i sprawiedliwy, i miłosierny. Dobrym przykładem jest dzisiejsze czytanie z Księgi Proroka Jeremiasza. Pan Bóg mówi Izraelitom, że przyszła na nich kara w postaci najazdu króla babilońskiego, Nabuchodonozora oraz zburzenia Jerozolimy i spalenia Świątyni. Stało się tak z powodu ich grzechów, upartego serca, które nie chciało się nawrócić. Jednakże Pan Bóg nie zostawia Izraelitów swojemu losowi. Zapowiada im, że nastąpi odrodzenie moralne narodu przez tajemniczego władcę, który będzie pochodził z rodu Dawida. W świetle Nowego Testamentu wiemy, że ów król Izraela to nikt inny jak Jezus Chrystus, który narodził się z domu i rodu Dawida. On jest Tym, który sprawił, że grzech został pokonany, że Duch Święty przyszedł do Kościoła na ludzi i On sprawia, że domy dusz ludzkich zostały odbudowane. To w Jezusie Chrystusie Miłosierdzie i Sprawiedliwość Boga nie wykluczają się, ponieważ całą karę za grzech Pan Jezus wziął na siebie, a ludziom ofiarował miłosierdzie. Pięknie to ujął Święty Jan Chryzostom: Do Chrystusa należała walka, do nas zwycięstwo.

Komentarz do psalmu

Psalm 102 jest jednym z tak zwanych siedmiu psalmów pokutnych. Jako całość opisuje on udrękę indywidualną osoby, którą dręczą wielkie bóle i która wylewa swój żal przed Panem Bogiem. Jednakże w pewnym momencie psalmista zmienia tonację i zaczyna mówić o odbudowaniu Syjonu, Ludu Bożego z ruiny i o Łasce Pana, jakiej udzieli im, kiedy ich nawiedzi. Interpretując ten psalm z perspektywy chrześcijańskiej, możemy zobaczyć, że chrześcijanin łączy swój ból z bólem Kościoła, podobnie jak czynił to Święty Paweł, który pisał, że ma troskę o wszystkie kościoły i solidaryzuje się z każdym z członków założonych przez siebie wspólnot. Zatem powodzenie Kościoła może być i moim powodzeniem, powodem mojej radości, natomiast niepowodzenie Kościoła jest moim bólem i moim smutkiem. Jak bardzo jest to dziś potrzebne, kiedy wielu chrześcijan dystansuje się od Kościoła, nie rozumiejąc, że Kościół jest Ciałem Chrystusa, gdzie hierarchia i świeccy są tak naprawdę jednością, bo łączy ich jeden Chrzest, jedna wiara, jeden Duch Święty. Zatem patrząc na nasze codzienne bolączki pamiętajmy, że modląc się o dobra Kościoła, modlimy się tak naprawdę o dobro nas wszystkich, dobro duchowe Mistycznego Ciała Chrystusa.

Komentarz do Ewangelii

Cud z kroczeniem Pana Jezusa po wodzie ukazuje nam, że Pan Bóg doświadcza człowieka, aby ukazać mu jego kruchość i aby nauczyć go pokory i zaufania. Dlaczego bowiem Pan Jezus wyprawił swoich uczniów na drugą stronę jeziora, a sam nie wsiadł do łodzi? Uczniowie jednak nie zadawali pytań, tylko wyprawili się. Gdy nadeszła burza, byli bezradni. Wtedy Pan Jezus przyszedł do nich, krocząc po wodzie, by wzmocniła się ich ufność. Również epizod z Piotrem pokazuje, że nawet będąc blisko Pana Jezusa, można zwątpić w Jego moc. Piotr został po raz pierwszy upomniany przez Mistrza i tych upomnień było więcej w jego życiu. Jednakże zawsze powstawał i szedł dalej. Interpretując to wydarzenie duchowo można uznać, że jeziorem jest cały świat, w którego historii Kościół pielgrzymuje, a burza to wszystkie prześladowania i trudności, jakie napotyka. Pan Jezus przebywa na wysokiej Górze, w Niebiosach u Boga Ojca i przychodzi do Swojego Kościoła przez wielkich świętych, którzy wprowadzają reformy przez odnowę serca, na przykład papieża Grzegorza VII, Świętego Franciszka z Asyżu czy Jana Pawła II. Święty Bernard z Clairvaux pięknie to ujął, że między pierwszym przyjściem Pana Jezusa, a drugim, na końcu czasu, istnieje trzecie, duchowe, kiedy przychodzi do naszych serc i do całej społeczności Kościoła.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego

źródło: mateusz.pl

 (Ps 130,5)
Pokładam nadzieję w Panu, ufam Jego słowu.

Módlmy się.

(Mt 14,22-36) 
Jezus zaraz przemówił do nich: Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się! Na to odezwał się Piotr: Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie! A On rzekł: Przyjdź! Piotr wyszedł z łodzi, i krocząc po wodzie, przyszedł do Jezusa. 

Red.