Ewangelia na każdy dzień (01.08)

Pierwsze czytanie:

 (Jr 28,1-17)
W czwartym roku Sedecjasza, króla judzkiego, w piątym miesiącu rzekł do mnie Chananiasz, syn Azzura, prorok z Gibeon, w domu Pańskim wobec kapłanów i całego ludu: To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Złamię jarzmo króla babilońskiego. W ciągu dwóch lat przywrócę na to miejsce wszystkie naczynia domu Pańskiego, które zabrał Nabuchodonozor, król babiloński, z tego miejsca, wywożąc do Babilonu. Jechoniasza, syna Jojakima, króla judzkiego, i wszystkich uprowadzonych z Judy do Babilonu sprowadzę na to miejsce - wyrocznia Pana - skruszę bowiem jarzmo króla babilońskiego. Prorok zaś Jeremiasz przemówił do proroka Chananiasza wobec kapłanów i całego ludu stojącego w domu Pańskim. Prorok Jeremiasz powiedział: Niech się stanie! Niech tak Pan uczyni! Niech Pan wypełni twoje słowa, które prorokowałeś, sprowadzając naczynia z domu Pańskiego i wszystkich uprowadzonych w niewolę z Babilonu na to miejsce. Posłuchaj jednak tego słowa, które powiem do twoich uszu i do całego ludu. Prorocy, którzy byli przede mną i przed tobą od najdawniejszych czasów, prorokowali przeciw licznym krajom i przeciw wielkim królestwom o wojnie, nieszczęściu i zarazie. Prorok, który przepowiada pomyślność, będzie uznany za proroka prawdziwie posłanego przez Pana, gdy się spełni przepowiednia prorocka. Wtedy prorok Chananiasz wziął jarzmo z szyi Jeremiasza proroka i połamał je. I powiedział Chananiasz wobec całego ludu: To mówi Pan: Tak samo skruszę jarzmo Nabuchodonozora, króla babilońskiego, znad szyi wszystkich narodów w ciągu dwóch lat. Jeremiasz zaś odszedł swoją drogą. Po połamaniu jarzma, [wziętego] z szyi proroka Jeremiasza przez proroka Chananiasza, skierował Pan do Jeremiasza następujące słowo: Idź i powiedz Chananiaszowi: To mówi Pan: Połamałeś jarzmo drewniane, lecz przygotowałeś zamiast niego jarzmo żelazne. To bowiem mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Wkładam jarzmo żelazne na szyję wszystkich tych narodów, aby służyły Nabuchodonozorowi, królowi babilońskiemu, i były mu poddane; także zwierzęta polne mu poddaję. I rzekł prorok Jeremiasz do proroka Chananiasza: Słuchaj, Chananiaszu! Pan cię nie posłał, ty zaś pozwoliłeś żywić temu narodowi zwodniczą nadzieję. Dlatego to mówi Pan: Oto usunę ciebie z powierzchni ziemi. Umrzesz w tym roku, bo głosiłeś bunt przeciw Panu. I zmarł Chananiasz prorok w tym roku, w siódmym miesiącu.

Psalm:

(Ps 119,29.43.79-80.95.102)
REFREN: Naucz mnie, Panie, mądrych ustaw Twoich

Powstrzymaj mnie od drogi kłamstwa,
obdarz mnie łaską Twego Prawa.
Nie odbieraj moim ustom słowa Prawdy,
bo ufam Twoim wyrokom.

Niech zwrócą się ku mnie Twoi wyznawcy
i ci, którzy uznają Twoje napomnienia.
Niech się moje serce doskonali w Twych ustawach,
abym nie doznał wstydu.

Czyhają na mnie grzesznicy, ażeby mnie zgubić,
ja zaś przestrzegam Twoich napomnień.
Nie odstępuję od Twoich wyroków,
albowiem Ty mnie pouczasz.

Aklamacja (Mt 4,4b)
Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

Ewangelia:

 (Mt 14, 13-21)
Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd łodzią na pustkowie, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych.A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: "Miejsce to jest pustkowiem i pora już późna. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności". Lecz Jezus im odpowiedział:"Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść!" Odpowiedzieli Mu: "Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb". On rzekł:"Przynieście Mi je tutaj". Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby, dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a z tego, co pozostało, zebrano dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Popularne polskie porzekadło głosi, że dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane. Aktualność tych słów znajdujemy w dzisiejszym czytaniu. Oto widzimy Chananiasza, który wieszczy Izraelitom, że Imperium Babilońskie upadnie w przeciągu dwóch lat i wszystko wróci do dawnego stanu. Jednakże Pan Bóg ujawnia, że Chananiasz jest fałszywym prorokiem, którego On wcale nie posłał, a to, co mówił, było jego wymysłem. Dlaczego Chananiasz to zrobił? Być może kierował się patriotyzmem. Kraj był pogrążony w smutku, państwo Juda było uzależnione od Babilonu i dlatego, dla dobra sprawy, trzeba było pokrzepić serce narodu. Czy nie jest to motywacja szlachetna? Jednakże prorok Jeremiasz, ukazuje, że Chananiasz daje zwodniczą nadzieję. Sam Jeremiasz mówił o klęsce Judy, o prześladowaniu, jakiego dozna ona od Babilonu w tym celu, aby Izraelici nawrócili się, przestali służyć obcym bogom, łamać Prawo i uciskać słabszych. To był cel jego przepowiadania, natomiast Chanianiasz przez swoje słowa usypiał sumienia Izraelitów. Czasami słodkie słowa typu: Nie przejmuj się, nic się nie stało, nie działają. Lepiej powiedzieć prawdę, która obnaży grzech, ale jednocześnie wskaże lekarstwo, którym jest nawrócenie i pokuta. Jeśli zatem zagubiliśmy się, to szukajmy prawdy, jakakolwiek by ona nie była.

Komentarz do psalmu

Psalm 119 jest najdłuższym utworem w całym Psałterzu. Psalmista wychwala Pana Boga za dar Jego Prawa, uwielbia Go i prosi o siłę do wypełniania Jego nakazów. Fragment, który jest śpiewany w liturgii, mówi właśnie o tym umiłowania Prawa jako prawdy od Pana Boga, a jest to prawda moralna, prawda prawa naturalnego, które Bóg wszczepił w serce człowieka. Grzech natomiast jest dla psalmisty kłamstwem, chybieniem celu. Jednocześnie psalmista widzi, że sam jest słaby i że potrzebuje pomocy innych ludzi, wiernych wykonawców Prawa Pańskiego. Jest to nauka dla nas, że Kościół nie jest wspólnotą indywidualistów, tylko wspólnotą ludzi, którzy troszczą się o siebie nawzajem i pomagają sobie w wypełnianiu Dekalogu. Jak to ujął Sobór Watykański II w jednym ze swoich dokumentów: Spodobało się Bogu zbawić ludzi jako całość. Jednocześnie psalmista widzi, że na drodze spełnienia przykazań czyhają na niego niebezpieczeństwa w postaci grzeszników, którzy będą go prześladować i próbować odwieść od jego wzniosłego powołania. Autor psalmu nie ufa swej sile, ale Mocy Bożej. Radość z Prawa Bożego, wspólnota z innymi ludźmi i ochrona przed nieprzyjaciółmi…, wszystkie te rzeczy łączą się w życiu chrześcijańskim i tworzą razem drogę ucznia, który słucha i chce iść przez życie z Bogiem.

Komentarz do Ewangelii

Cud rozmnożenia chlebów i ryb był szczególnym cudem w działalności publicznej Pana Jezusa. Zapowiadał on mianowicie jeszcze większy znak-cud Eucharystii, czyli przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Oto widzimy, jak Pan Jezus nauczał w Galilei wielki tłum ludzi, którzy słuchali Go z zapartym tchem, a On wiedząc, że są głodni, rozdzielił cudownie pięć chlebów i dwie ryby. Nasycili się wszyscy i zostało dwanaście pełnych koszów ułomków, które apostołowie skrupulatnie zebrali. To wydarzenie jest komentarzem do Mszy Świętej, w której słuchamy Pana Jezusa oraz ofiarujemy w darze nasze chleby i ryby, czyli naszą codzienność, codzienne radości i codzienne trudy oraz smutki. Duchowo składamy to wraz z chlebem i winem, które są ofiarowane przez kapłana na ołtarzu. Pan Jezus bierze je i w zamian daje nam Swoje Ciało i Swoją Krew, pokarm, który może duchowo nasycić człowieka tak dalece, że z bogactwa łaski Eucharystii zostaje dwanaście koszów ułomków. Można to rozumieć jako łaskę, która zostaje nam dana, abyśmy szli z pomocą innym ludziom, zarówno duchową jak i materialną. Im bardziej słuchamy Pana Jezusa, im bardziej łączymy nasze życie z Chrystusem, tym cud rozmnożenia staje się większy.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego

źródło: mateusz.pl

 (Mt 4,4b)
Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

Módlmy się.

(Mt 4,4b)
Nie samym chlebem żyje człowiek,

Red.