Ewangelia na dziś (30.10)

Pierwsze czytanie:

(Rz 11, 1-2a. 11-12. 25-29)
Bracia: Czyż Bóg odrzucił lud swój? Żadną miarą! I ja przecież jestem Izraelitą, potomkiem Abrahama, z pokolenia Beniamina. Nie odrzucił Bóg swego ludu, który wybrał przed wiekami. Pytam jednak: Czy aż tak się potknęli, że całkiem upadli? Żadną miarą! Ale przez ich upadek zbawienie przypadło w udziale poganom, by ich pobudzić do współzawodnictwa. Jeżeli zaś ich upadek przyniósł bogactwo światu, a ich mała liczba – wzbogacenie poganom, to o ileż więcej przyniesie ich zebranie się w całości! Nie chcę jednak, bracia, pozostawiać was w nieświadomości co do tej tajemnicy – byście o sobie nie mieli zbyt wysokiego mniemania – że zatwardziałość dotknęła tylko część Izraela aż do czasu, gdy wejdzie do Kościoła pełnia pogan. I tak cały Izrael będzie zbawiony, jak to jest napisane: "Przyjdzie z Syjonu wybawiciel, odwróci nieprawości od Jakuba. I to będzie moje z nimi przymierze, gdy zgładzę ich grzechy". Co prawda – gdy chodzi o Ewangelię – są oni nieprzyjaciółmi ze względu na wasze dobro; gdy jednak chodzi o wybranie, są oni – ze względu na praojców – umiłowani. Bo dary łaski i wezwanie Boże są nieodwołalne.

Psalm:

(Ps 94 (93), 12-13a. 14-15. 17-18)
REFREN: Pan nie odrzuca ludu wybranego

Błogosławiony mąż, którego Ty wychowujesz, Panie,
i pouczasz swoim prawem,
aby mu dać wytchnienie
w dniach nieszczęśliwych.

Pan nie odpycha swojego ludu
i nie porzuca swojego dziedzictwa.
Sąd się zwróci ku sprawiedliwości,
pójdą za nią wszyscy ludzie prawego serca.

Gdyby Pan mi nie udzielił pomocy,
szybko by moja dusza zamieszkała w krainie milczenia.
A kiedy myślę: "Moja noga się chwieje",
wtedy mnie wspiera Twoja łaska, Panie.

Aklamacja (Mt 11, 29ab)
Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca.

Ewangelia:

(Łk 14, 1. 7-11)
Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich: "Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by przypadkiem ktoś znamienitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”, a wtedy musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania:

Święty Paweł kontynuuje swoją refleksję o narodzie wybranym i odrzuceniu przez niego zbawienia objawionego i zrealizowanego w osobie Jezusa Chrystusa. Nie pogrąża się jednak w rozpaczy, ponieważ potrafi czytać historię w kluczu Bożym, czerpiąc światło ze słowa Bożego. Ta Boża perspektywa pomaga apostołowi interpretować wydarzenia z perspektywy historii zbawienia, której autorem i kreatywnym moderatorem jest sam Bóg.
To prawda, że Izraelici odrzucili Jezusa. Bóg wykorzystał jednak tę okoliczność, aby Ewangelia trafiła do pogan. Tylko On, który jest Panem czasu, potrafi zagospodarować każdą okoliczność, nawet ludzki sprzeciw, i wpisać ją w realizację odwiecznych planów zbawienia. Świadectwo św. Pawła umacnia naszą ufność w moc Boga, który w taki sposób towarzyszy również nam, prowadząc nas do zbawienia przez wszystko, co przynosi życie.
Jeszcze jedną myśl poddaje nam apostoł. Pisze bowiem o wierności Boga, który nigdy nie rezygnuje ze swoich wybranych, nawet kiedy ci Go lekceważą. „Bo dary łaski i wezwanie Boże są nieodwołalne”. Bóg realizuje tę wierność, nieustannie szukając zagubionych owiec i oferując grzesznikom niewyczerpalne bogactwa swojego miłosierdzia.

Komentarz do psalmu:

Szacunek do Boga wymaga od wierzących, aby czcząc Boże miłosierdzie, nie pomijali Jego sprawiedliwości. Wiąże się to z uznaniem i przyjęciem na siebie powinności, które są prostą konsekwencją wyznawanej przez nas wiary.
Nim psalmista złoży świadectwo o wierności Boga i Jego trosce o człowieka, nim wysławi Jego dobroć, przypomina nam o tym, że nasz Pan jest także wychowawcą i nauczycielem. Bóg formuje nasz sposób myślenia i działania, ustanawia zasady, jakimi mamy się kierować, pomaga wyznawać i realizować właściwą hierarchię wartości. Nie możemy pomijać tego aspektu łączącej nas z Bogiem relacji.

Komentarz do Ewangelii:

Jezus był pilnym obserwatorem rzeczywistości i bardzo twórczym nauczycielem. Potrafił wykorzystać zaobserwowaną okoliczność, aby formować w swoich odbiorcach właściwe postawy i sposoby reagowania. Zbawiciel zauważył, że za wyborem pierwszych miejsc na uczcie stoi zwyczajna pycha biesiadników i ich wygórowane mniemanie o samym sobie. Dlatego proponuje im zupełnie inny model postępowania: Nie pchaj się na honorowe miejsce. Nie myśl sobie, że ono się tobie należy. Nie żądaj dla siebie zaszczytów.
Reakcja Jezusa i przypowieść, którą opowiada, dotyczą ludzkiej formacji współbiesiadników. To jeden z przykładów, który świadczy o tym, że Bóg myśli o nas jako o osobach integralnych. Jego zbawienie realizuje się w człowieku i dotyczy jego całego, nie tylko sfery duchowej. Ewangelia jest nam dana i zadana jako księga formacji, z pomocą której dojrzewamy we wszystkim, kim jesteśmy. Pozostaje dla nas punktem odniesienia w każdym wyborze, jakiego dokonujemy, nadając także szlachetny, Boży kształt naszemu człowieczeństwu.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Bogusława Zemana SSP

źródło: mateusz.pl

(Mt 11, 29ab)
Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca.

Módlmy się.

Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serca nasze według serca Twego. Amen

Red.