Ewangelia na dziś (16.10)

Pierwsze czytanie:

(Rz 4, 13. 16-18)
Bracia: Nie od wypełnienia Prawa została uzależniona obietnica dana Abrahamowi i jego potomstwu, że będzie dziedzicem świata, ale od usprawiedliwienia z wiary. I stąd to dziedzictwo zależy od wiary, by było z łaski i aby w ten sposób obietnica pozostała niewzruszona dla całego potomstwa, nie tylko dla potomstwa opierającego się na Prawie, ale i dla tego, które ma wiarę Abrahama. On to jest ojcem nas wszystkich, jak jest napisane: "Uczyniłem cię ojcem wielu narodów przed obliczem Boga." Jemu on uwierzył jako Temu, który ożywia umarłych, i to co nie istnieje, powołuje do istnienia. On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co było powiedziane: "Takie będzie twoje potomstwo".

Psalm:

(Ps 105 (104), 6-7. 8-9. 42-43)
REFREN: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu

Potomkowie Abrahama, słudzy Jego,
synowie Jakuba, Jego wybrańcy.
Pan jest naszym Bogiem,
Jego wyroki obejmują świat cały.

Na wieki On pamięta o swoim przymierzu,
obietnicy danej tysiącu pokoleń,
o przymierzu, które zawarł z Abrahamem,
przysiędze danej Izaakowi.

Pamiętał bowiem o swym świętym słowie
danym Abrahamowi, swojemu słudze.
I wyprowadził swój lud wśród radości,
z weselem swoich wybranych.

Aklamacja (J 15, 26b)
Świadectwo o Mnie da Duch prawdy i wy także świadczyć będziecie.

Ewangelia:

(Łk 12, 8-12)
"Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych. Każdemu, kto mówi jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie przebaczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie przebaczone. Kiedy was ciągnąć będą do synagog, urzędów i władz, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić, bo Duch Święty nauczy was w tej właśnie godzinie, co mówić należy".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania:

Wiele wskazuje na to, że obietnica dana Abrahamowi, o której czytamy w dzisiejszym pierwszym czytaniu, nie dotyczyła konkretnej ziemi, lecz świata, bowiem słowo użyte dla oznaczenia ziemi w tekście oryginalnym nawiązuje do znacznie szerszej niż określona przestrzeń geograficzna rzeczywistości. Abraham w porządku wiary jest ojcem wszystkich ludzi, ponieważ jako pierwszy uwierzył Bożemu słowu, które nie mogło się spełnić wyłącznie w oparciu o ludzką logikę. Jego przykład przekonuje nas, że wiara osiąga swój właściwy charakter tylko w wymiarze ekonomii łaski. Patriarcha narodów ukazuje nam ponadto właściwy kierunek życia wiarą: wierzyć ze względu na autorytet obiecującego. W oparciu o podobne wnioski św. Paweł dokonuje w swoim Liście swoistej rewizji pojęciowej: podstawą przymierza nie jest już prawo (rozumiane jako dwustronna umowa), lecz obietnica budująca na wierze w prawdomówność Boga.
Zapowiedź dana Abrahamowi miała dużo wspólnego z czymś, co moglibyśmy dziś nazwać głosem powołania. W sensie duchowym jest więc powołanie człowieka jakimś Bożym wezwaniem zakładającym pewną nierealność, która stanowi przestrzeń manifestacji Bożej wszechmocy.

Komentarz do psalmu:

Ziemia i wszystkie zamieszkujące ją stworzenia podlegają prawu Boga (mispat), stąd też dysponować musi On także wszelką władzą sądzenia. To właśnie taki Bóg jest Panem Izraela. Z kolei ten, kto posiada pełnię władzy, potrafi też zrealizować wszystkie złożone przez siebie obietnice. W omawianym psalmie mowa jest o tym, że Bóg składa obietnicę tysiącu pokoleń, a więc nie jest ona ograniczona czasowo. Każde pokolenie może się radować łaskawością Pana.

Komentarz do Ewangelii:

Mistrzowie życia duchowego uczą, że bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu to takie zaparcie się Boga, po którym (w przeciwieństwie do św. Piotra) nie zamierza się już podejmować próby nawrócenia. Warto w tym miejscu przypomnieć sobie, w jaki sposób Jezus rozpoczyna swoją publiczną działalność. Po chrzcie w Jordanie zstępuje na Niego Duch Święty. Pomimo tak oczywistego znaku przeciwnicy Mistrza zarzucają mu, że wyrzuca On z opętanych złe duchy mocą samego Belzebuba. Takie podejście do wielkich dzieł Bożych również możemy określić jako grzech przeciwko trzeciej Osobie Boskiej. W życiu uczniów Chrystusa cudem porównywalnym do wspomnianego egzorcyzmu jest świadectwo, jakie Duch składa o Nim w ich sercach. W tym sensie grzechem przeciwko Duchowi staje się zaparciem Jezusa wobec ludzi, bo zakłada ono, że Duch nie doinformował lub okłamał człowieka w tym, co tyczy się bóstwa Chrystusa.
Ci wszyscy, którzy zdecydują się jednak wytrwać przy Bogu do końca, mogą żywić uzasadnioną nadzieję na życie, bowiem Duch – na co wskazuje św. Łukasz – zaznacza swoją obecność zwłaszcza w sytuacjach bez wyjścia.

Komentarze zostały przygotowane przez Piotra Lipca - kleryka V roku WMSD w Warszawie

źródło: mateusz.pl

(J 15, 26b)
Świadectwo o Mnie da Duch prawdy i wy także świadczyć będziecie.

Módlmy się.

Panie Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Zbawicielem świata. Amen

Red.