Ewangelia na dziś (14.04)

Pierwsze czytanie:

 (Wj 12, 1-8. 11-14)
Pan powiedział do Mojżesza i Aarona w ziemi egipskiej: "Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy, będzie pierwszym miesiącem roku! Powiedzcie całemu zgromadzeniu Izraela tak: „Dziesiątego dnia tego miesiąca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu. Jeśliby zaś rodzina była za mała do spożycia baranka, to niech się postara o niego razem ze swym sąsiadem, który mieszka najbliżej jego domu, aby była odpowiednia liczba osób. Liczyć je zaś będziecie dla spożycia baranka według tego, co każdy może spożyć. Baranek będzie bez skazy, samiec, jednoroczny; wziąć możecie jagnię albo koźlę. Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu, w którym będą go spożywać. I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, i chleby przaśne będą spożywali z gorzkimi ziołami. Tak zaś spożywać go będziecie: biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Pana. Tej nocy przejdę przez Egipt, zabiję wszystko pierworodne w ziemi egipskiej, od człowieka aż po bydło, i odbędę sąd nad wszystkimi bogami Egiptu – Ja, Pan. Krew posłuży wam do oznaczenia domów, w których będziecie przebywać. Gdy ujrzę krew, przejdę obok i nie będzie pośród was plagi niszczycielskiej, gdy będę karał ziemię egipską. Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia – na zawsze w tym dniu będziecie obchodzić święto”.

Psalm:

(Ps 116B (115), 12-13. 15 i 16bc. 17-18)
REFREN: Kielich Przymierza to Krew Zbawiciela

Czym się Panu odpłacę
za wszystko, co mi wyświadczył?
Podniosę kielich zbawienia
i wezwę imienia Pana.

Cenna jest w oczach Pana
śmierć Jego wyznawców.
Jestem Twym sługą, synem Twojej służebnicy,
Ty rozerwałeś moje kajdany.

Tobie złożę ofiarę pochwalną
i wezwę imienia Pana.
Wypełnię me śluby dla Pana
przed całym Jego ludem.

Drugie czytanie:

(1 Kor 11, 23-26)
Bracia: Ja otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: "To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę!" Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: "Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę!" Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie.

Aklamacja (J 13, 34)
Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.

Ewangelia:

 (J 13, 1-15)
Było to przed Świętem Paschy. Jezus, wiedząc, że nadeszła godzina Jego, by przeszedł z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydał, Jezus, wiedząc, że Ojciec oddał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał. Potem nalał wody do misy. I zaczął obmywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany. Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: "Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?" Jezus mu odpowiedział: "Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale poznasz to później". Rzekł do Niego Piotr: "Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał". Odpowiedział mu Jezus: "Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną". Rzekł do Niego Szymon Piotr: "Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę!" Powiedział do niego Jezus: "Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy". Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: "Nie wszyscy jesteście czyści". A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: "Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie „Nauczycielem” i „Panem”, i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wy powinniście sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Liturgię Wielkiego Czwartku rozpoczynamy opisem pierwszej wieczerzy paschalnej, którą Bóg kazał sprawować Narodowi Wybranemu. Aż trudno uwierzyć, że to święto liczy sobie już ponad trzy tysiące lat! Przetrwało ono najtrudniejsze próby w historii Izraela: czasy idolatrii, niewoli perskiej i greckiej, czasy rzymskiej dominacji i rozproszenia Izraela, i do dziś pozostaje żywe w wierze i kulturze Izraela. Nowy wymiar wieczerzy paschalnej nadał Ten, który jest koroną dziejów Narodu Wybranego; Ten, ze względu na Którego ten Naród powstał – nasz Pan Jezus Chrystus. On nie założył nowej religii, ale zrealizował Boży plan zbawienia. Kiedy w swoim nauczaniu powiedział, że „ani jedna jota nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni” (Mt 5, 18), to nie miał na myśli tylko przykazań, ale całość objawienia, któremu On właśnie nadaje całą pełnię. Podczas Wieczerzy Paschalnej objawi On swoim uczniom, że jest tym właśnie Barankiem Paschalnym, którego krew ratuje od zguby. Tak określił Jego misję już w samym Jej początku święty Jan Chrzciciel: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29). Zasiądźmy zatem duchowo do tej jedynej w swoim rodzaju wieczerzy i dajmy się poprowadzić świętej liturgii paschalnej ku pełni zrozumienia wielkich dzieł Bożych.

Komentarz do psalmu

Psalm responsoryjny wzywa nas do wdzięczności i współuczestnictwa w dziele zbawienia. Wyraża się ono w geście wzniesionego kielicha, który widzimy na każdej Mszy świętej. Podniesienie kielicha zbawienia jest dla autora wyrazem wdzięczności za dzieła Pana. Jezus Chrystus daje nam możliwość uczestnictwa w Jego ofierze. Kiedyś powiedział do swoich uczniów: „Czy możecie pić kielich, który ja mam pić?” (Mk 10, 38). Oni ochotnie odpowiedzieli: „Możemy!”. Wtedy jednak jeszcze nie wiedzieli, o czym mówi Jezus. Dopiero przykład męki krzyżowej Mistrza i Jego chwalebne zmartwychwstanie pokazało im, że była to droga zbawienia. To zrozumienie św. Piotr po latach wyrazi w następujących słowach: „Chrystus bowiem również cierpiał za was i zostawił wam wzór, abyście szli za Nim Jego śladami” (1P 2, 21). Do zrozumienia ofiary krzyżowej, którą czynimy aktualną na każdej Mszy świętej, i do współuczestnictwa w niej jest wezwany każdy wierzący na podstawie kapłaństwa powszechnego. Niech w ten szczególny dzień ustanowienia kapłaństwa służebnego natchnieniem nam będą słowa ze święceń: „Rozważaj, co będziesz czynić, naśladuj to, czego będziesz dokonywać, i prowadź życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża”.

Komentarz do drugiego czytania

Święty Paweł w swoim liście do chrześcijan w Koryncie przekazuje im tradycję ustanowienia Eucharystii. Uczta eucharystyczna jest najważniejszą chrześcijańską modlitwą. Dzięki niej wchodzimy w samo centrum tajemnicy zbawienia, bo w niej aktualizuje się ofiara Jezusa na krzyżu. Ten właśnie obrzęd pozostawił nam Jezus, abyśmy dokonywali go, uczestnicząc w nim całym sercem aż do końca świata. „Ja otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem” – mówi święty Paweł. My również mieliśmy swojego świętego Pawła, który przekazał nam dar Eucharystii. Najczęściej są to rodzice. Czasami do tego odkrycia prowadzi nas bezpośrednio Duch Święty. A czy my staramy się przekazać dar Eucharystii innym ludziom? Jest to nasz obowiązek, bo my jesteśmy tym kolejnym pokoleniem, które zapewnia, że prawdziwe jest proroctwo Pana o tym, że Eucharystia nie zaginie do Jego powtórnego przyjścia. Najlepszym i najskuteczniejszym sposobem uświadamiania innym wartości Eucharystii jest osobiste zgłębianie tego daru. Święta Teresa z Lisieux powiedziała o tym następujące słowa: „Gdyby ludzie znali wartość Eucharystii, służby porządkowe musiałyby kierować ruchem u wejścia do kościołów”.

Komentarz do Ewangelii

Czytanie z Ewangelii wg św. Jana wprowadza nas w podniosłą atmosferę wydarzeń paschalnych, które rozpoczynają się Ostatnią Wieczerzą: „Jezus, wiedząc, że nadeszła godzina Jego (...), umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował” (J 13, 1). Ta miłość nie pozostaje jednak tylko teoretyczną deklaracją. Jezus pragnie pokazać ją uczniom w bardzo szczególny sposób. Zaczyna umywać im nogi. Ten gest pomoże uczniom otworzyć swoje serca na nauczanie, które usłyszą podczas wieczerzy. Jednym z centralnych punktów tego nauczania będzie „nowe przykazanie”: „abyście się wzajemnie miłowali, jak ja was umiłowałem” (J 13, 34). Niewątpliwie bardzo mądra była decyzja Kościoła, że w Wielki Czwartek, w ów dzień, kiedy ustanowiona został Eucharystia, koncentrujemy się nie tyle na obrzędzie, ale na tym, co ten obrzęd wyraża. A wyraża on ogromną miłość Boga do człowieka i pragnienie Boga, by przebywać w sercu człowieczym oraz aby ludzie na fundamencie tej miłości budowali swoje wzajemne relacje. Nie wolno nam o tym zapominać zawsze, kiedy uczestniczymy we Mszy świętej. Bo bez miłości liturgia może przerodzić się w teatr, a chrześcijaństwo w kolejną, niemającą w sobie nic boskiego, ideologię.

Komentarze zostały przygotowane przez o. Dariusza Pielaka SVD

źródło: mateusz.pl

(J 13, 34)

Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.

Módlmy się.

 „To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali” Amen

Red.