Ewangelia na dziś (10.04.2021)

Pierwsze czytanie:

(Dz 4,13-21)
Przełożeni i starsi, i uczeni, widząc odwagę Piotra i Jana, a dowiedziawszy się, że są oni ludźmi nieuczonymi i prostymi, dziwili się. Rozpoznawali w nich też towarzyszy Jezusa. A widząc nadto, że stoi z nimi uzdrowiony człowiek, nie znajdowali odpowiedzi. Kazali więc im wyjść z sali Rady i naradzali się. Mówili jeden do drugiego: „Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Bo dokonali jawnego znaku, oczywistego dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy. Przecież temu nie możemy zaprzeczyć. Aby jednak nie rozpowszechniało się to wśród ludu, zabrońmy im surowo przemawiać do kogokolwiek w to imię”. Przywołali ich potem i zakazali im w ogóle przemawiać i nauczać w imię Jezusa. Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli: „Rozsądźcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga? Bo my nie możemy nie mówić tego, co widzieliśmy i co słyszeliśmy”. Oni zaś ponowili groźby, a nie znajdując żadnej podstawy do wymierzenia im kary, wypuścili ich ze względu na lud, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się stało.

Psalm:

(Ps 118,1 i 14.15-16.18 i 21)
REFREN: Dziękuję, Panie, że mnie wysłuchałeś

Dziękujcie Panu, bo jest dobry,
bo Jego łaska trwa na wieki.
Pan moją mocą i pieśnią,
On stał się moim Zbawcą.

Głosy radości z ocalenia
w namiotach sprawiedliwych:
„Prawica Pana wzniesiona wysoko,
prawica Pańska moc okazała”.

Ciężko mnie Pan ukarał,
ale na śmierć nie wydał.
Dziękuję Tobie, żeś mnie wysłuchał
i stałeś się moim Zbawcą.

Aklamacja (Ps 118,24)
Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się w nim i weselmy.

Ewangelia:

(Mk 16,9-15)
Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której wyrzucił siedem złych duchów. Ona poszła i oznajmiła to tym, którzy byli z Nim, pogrążonym w smutku i płaczącym. Oni jednak słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie chcieli wierzyć. Potem ukazał się w innej postaci dwom z nich na drodze, gdy szli na wieś. Oni powrócili i oznajmili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli. W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. I rzekł do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania:

Apostołowie świadczą o Jezusie zmartwychwstałym przed Sanhedrynem. Prześladowanie staje się szczególną okazją do dawania świadectwa. W obliczu zagrożenia poznaje się prawdziwe intencje i sens służenia sprawie najwyższej wagi, za którą jesteśmy gotowi narażać swoją reputację a nawet życie. Apostołowie przemawiają z wielką odwagą i siłą przekonywania. Dziwią się temu wielcy sędziowie żydowscy. Rozpoznawali ich jako ludzi prostych i niewykształconych. Skąd u nich taka mądrość? Święty Łukasz nie tylko wskazuje na siłę argumentacji i retoryki Apostołów, pragnie nadto podkreślić ich odwagę i pewność, z jaką przemawiają. Są to szczególne dary Ducha Świętego, takie jak: odwaga i wyrazistość świadectwa, by z mocą służyć prawdzie objawionej. Potrzeba uważniej wsłuchiwać się w Boże natchnienia niż we własne lęki i strach. Bądźmy odważni i pełni zaufania Bogu w głoszeniu Ewangelii.

Komentarz do psalmu:

Po raz kolejny powracamy do lektury Psalmu 118. Widzimy, jaką wielką ma wymowę i znaczenie w tym Tygodniu Oktawy Wielkanocnej. Akcent teraz jest położony na wypełnienie Bożych obietnic. Sługa, który wołał do Pana, został wysłuchany. Bóg stał się jego zbawieniem na wieki. Prawica Pańska zawsze jest pełna potęgi i ocala tych, którzy pokładają w Nim nadzieję. Psalmista nie wypomina Bogu ciężkich doświadczeń, jakie na niego spadły. Skupia się na ocaleniu i zbawieniu, jakie daje Bóg. Cierpienie jest chwilowe, a zbawienie Boże trwa na wieki.

Komentarz do Ewangelii:

Niezwykła jest miłość Boga wobec tych, których wybrał i powołał. A jest nim każdy z nas. Apostołowie po śmierci Jezusa są pogrążeni w smutku i płaczu. Nie dają wiary kobietom i innym, którzy spotkali Zmartwychwstałego. Jezus, kiedy im się objawia, wyrzuca im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. Nie karze ich według ich postępowania, ale jeszcze bardziej umacnia i uzdalnia do wypełnienia zadania, do jakiego ich powołał: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Taki jest Bóg, który umiłował nas do końca. Nie postępuje z nami według naszych niewierności, ale jeszcze obficiej wlewa w nasze serce nadzieję i ufa, że z Jego łaską sprostamy naszej misji.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Leszeka Rasztawickiego

źródło: mateusz.pl

(Mk 16,9-15) W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. I rzekł do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”.

Módlmy się.

Abyśmy nie byli niedowiarkami a wierzącymi, abyśmy nieśli Jezusa Chrystusa na cały świat, wśród bliskich, znajomych i nieznajomych, nie tylko słowem, lecz własnym przykładem życia w wierze, ale
też czynami wobec bliźnich. Amen

Red.