Ewangelia na dziś (10.03.2021)

Pierwsze czytanie:

(Pwt 4, 1. 5-9)
Mojżesz powiedział do ludu: "A teraz, Izraelu, słuchaj praw i nakazów, które uczę was wypełniać, abyście żyli i doszli do posiadania ziemi, którą wam daje Pan, Bóg waszych ojców. Patrzcie, nauczałem was praw i nakazów, jak mi rozkazał czynić Pan, Bóg mój, abyście je wypełniali w kraju, do którego idziecie, by objąć go w posiadanie. Strzeżcie ich i wypełniajcie je, bo one są waszą mądrością i umiejętnością w oczach narodów, które usłyszawszy o tych prawach, powiedzą: „Z pewnością ten wielki naród to lud mądry i rozumny”. Bo któryż wielki naród ma bogów tak bliskich, jak Pan, Bóg nasz, ilekroć Go wzywamy? Któryż wielki naród ma prawa i nakazy tak sprawiedliwe, jak całe to Prawo, które ja wam dziś daję? Tylko się strzeż bardzo i pilnuj siebie, byś nie zapomniał o tych rzeczach, które widziały twe oczy, by z twego serca nie uszły po wszystkie dni twego życia, ale ucz ich swych synów i wnuków".

Psalm:

(Ps 147B, 12-13. 15-16. 19-20)
REFREN: Kościele święty, chwal swojego Pana

Chwal, Jeruzalem, Pana,
wysławiaj twego Boga, Syjonie!
Umacnia bowiem zawory bram twoich
i błogosławi synom twoim w tobie.

Zsyła na ziemię swoje polecenia,
a szybko mknie Jego słowo.
On prószy śniegiem jak wełną
i szron jak popiół rozsypuje.

Oznajmił swoje słowo Jakubowi,
Izraelowi ustawy swe i wyroki.
Nie uczynił tego dla innych narodów,
nie oznajmił im swoich wyroków.

Aklamacja (J 6, 63c. 68c)
Słowa Twoje, Panie, są duchem i życiem. Ty masz słowa życia wiecznego.

Ewangelia:

(Mt 5, 17-19) 
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem, powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania:

Od dzisiaj tematem liturgii słowa staje się prawo – ale nie tyle w znaczeniu „przepisów, rozporządzeń i ustaw”, ile „porządku stworzonej rzeczywistości”. Z powodu grzechu pierworodnego mamy problem z rozpoznaniem naszej natury oraz wybraniem odpowiadającego jej dobra. Trudno nam stwierdzić samo istnienie Boga; trudno nam określić relację między naszą duchowością a cielesnością; trudno nam zrozumieć naszą płciowość i uszanować się jako mężczyźni i kobiety; trudno nam ustalić, jak mamy się do siebie odnosić w społeczeństwie. Z powodu tych trudności Żydzi zostali wybrani spośród narodów i otrzymali dar prawa, by wyróżniali się znajomością Boga i własnego człowieczeństwa oraz by doskonalili się w tej znajomości. Dlatego Jezus w dzisiejszej Ewangelii kategorycznie oznajmi, że nie zamierza znieść Prawa albo Proroków – zamierza je, za to, wypełnić. W ten sposób, stare prawo przykazań zostaje dopełnione nowym prawem łaski. Przy czym, między starym i nowym prawem zachodzi organiczna jedność: chociaż mówią o naszej naturze, przykazania przychodzą do nas niejako „z zewnątrz” – mamy je uznać i wiernie przyłożyć do siebie; tymczasem łaska, choć jest również darem, działa w nas „od wewnątrz” – w miarę dobrowolnej współpracy z nią, oczyszcza nasz rozum i wolę oraz naszą uczuciowość i zmysłowość. Stawką tego procesu, jak przypomina Mojżesz, jest nie tylko nasz dobrostan, ale także – świadectwo: Prawa i nakazy Pana są waszą mądrością i umiejętnością w oczach narodów, które usłyszawszy o tych prawach, powiedzą: „Z pewnością ten wielki naród to lud mądry i rozumny!”.

Komentarz do psalmu:

Względem wczorajszego psalmu, dziś następuje gwałtowne przyśpieszenie tempa: wykrzyknienia, alegorie budowlane i żywiołowe, tryb dokonany czasowników… Uspokojeni wczorajszym „snuciem się” modlitwy skruszonego powierzenia siebie otrzymujemy dziś „kubeł zimnej wody” na serce! Po co? Dlaczego? Mamy się zrywać do jakiegoś działania i akcji? Nie. Mamy przetrzeć oczy i zdumieć się Bożym wybraniem: Bóg swoje słowo, ustawy i wyroki oznajmił Jakubowi i Izraelowi! Innym narodom nie oznajmił swoich wyroków! O tym wybraniu mówią także pierwsze czytanie i Ewangelia: Mojżesz przypomina, że celem daru Prawa jest świadectwo; Jezus potwierdza jego obowiązywalność. Niech więc dzisiejszy psalm zada nam pytanie o wdzięczność za Prawo Boże (umownie: niedzielny Dekalog). Cieszysz się z tego, że znasz moralne granice? Że jako chrześcijanin jesteś w lepszej sytuacji od zagubionego i niespójnego społeczeństwa? Odbierasz swoje uprzywilejowanie jako misję?

Komentarz do Ewangelii:

Zwróćmy uwagę na subtelne proroctwo wypowiadane przez Jezusa. Wygląda na to, że jest On świadom wewnętrznych kryzysów i kontrowersji, które będą – tak jak dzisiaj – trawić Jego Kościół: Ktokolwiek więc zniósłby… A kto je wypełnia i uczy wypełniać… Poza pocieszeniem, że Jezus „trzyma rękę na pulsie” dziejów Kościoła, potraktujmy te słowa jako wzbudzające w nas poczucie odpowiedzialności za Kościół; w tym wymiarze, w jakim uczestniczymy w jego życiu. Konkretnie, przypomnijmy sobie o tym, że nie wystarczy znaleźć jakikolwiek autorytet na poparcie nowinkarskich rozwiązań dotyczących wiary i moralności, by usprawiedliwić odejście od dotychczasowych osądów i praktyk; nawet, jeśli te autorytety stają się popularnymi celebrytami, mienią się ekspertami, szczycą się stopniami naukowymi albo, co najgorsze, są wysoko postawionymi urzędnikami kościelnymi. Miejmy się na baczności przed obniżaniem raz ustalonej poprzeczki! Interpretując jej wysokość, wracajmy za to do źródła, czyli Pisma Świętego i żywej Tradycji Kościoła, zwłaszcza w postaci jego oficjalnych dokumentów w ich wewnętrznej jedności (spójności).

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Błażeja Węgrzyna

źródło: mateusz.pl

(Mt 5, 17-19) Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni.

Módlmy się.

Abyśmy byli  jedno, abyśmy ustrzegli wiary , abyśmy byli dobrymi ludźmi. Amen

"Jedna rzecz jeszcze pozostaje, która nadaje wartość ludziom , tj. cnota, i ta nadaje wartość prawdziwą. I w istocie, aby być człowiekiem prawdziwie wielkim, aby za takiego wobec wszystkich uchodzić i wobec Boga, i w  obec ludzi., bez wątpienia trzeba być cnotliwym, zacnym, ofiarnym."

Zbiór myśli Sługi Bożego o. Wenantego Katarzyńca OFMConv. 
Zaczerpnięte z serii  - 365 dni ze Sługą Bożym o. Wenantym Katarzyńcem

Red.