Ewangelia na każdy dzień (21 marzec)

Pierwsze czytanie:

 (Rdz 17,3-9)
Abram padł na oblicze, a Bóg tak do niego mówił: Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów. Nie będziesz więc odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, bo uczynię ciebie ojcem mnóstwa narodów. Sprawię, że będziesz niezmiernie płodny, tak że staniesz się ojcem narodów i pochodzić będą od ciebie królowie. Przymierze moje, które zawieram pomiędzy Mną a tobą oraz twoim potomstwem, będzie trwało z pokolenia w pokolenie jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim, a potem twego potomstwa. I oddaję tobie i twym przyszłym potomkom kraj, w którym przebywasz, cały kraj Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem. Potem Bóg rzekł do Abrahama: Ty zaś, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia, zachowujcie przymierze ze Mną.

Psalm:

(Ps 105,4-9)
REFREN: Pan Bóg pamięta o przymierzu swoim

Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze,
zawsze szukajcie Jego oblicza.
Pamiętajcie o cudach, które On uczynił,
o Jego znakach, o wyrokach ust Jego.

Potomkowie Abrahama, słudzy Jego,
synowie Jakuba, Jego wybrańcy.
On, Pan, jest naszym Bogiem,
Jego wyroki obejmują świat cały.

Na wieki On pamięta o swoim przymierzu,
obietnicy danej tysiącu pokoleń,
o przymierzu, które zawarł z Abrahamem,
przysiędze danej Izaakowi.

Aklamacja (Ps 95,8ab)
Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego.

Ewangelia:

 (J 8,51-59)
Jezus powiedział do żydów: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki. Rzekli do Niego żydzi: Teraz wiemy, że jesteś opętany. Abraham umarł i prorocy - a Ty mówisz: Jeśli kto zachowa moją naukę, ten śmierci nie zazna na wieki. Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Abrahama, który przecież umarł? I prorocy pomarli. Kim Ty siebie czynisz? Odpowiedział Jezus: Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Ale jest Ojciec mój, który Mnie chwałą otacza, o którym wy mówicie: Jest naszym Bogiem, ale wy Go nie znacie. Ja Go jednak znam. Gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnie jak wy - kłamcą. Ale Ja Go znam i słowa Jego zachowuję. Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień - ujrzał /go/ i ucieszył się. Na to rzekli do Niego żydzi: Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś? Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, Ja jestem. Porwali więc kamienie, aby je rzucić na Niego. Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Dzisiejsze pierwsze czytanie ma nas wprowadzić w treść Ewangelii, która po nim nastąpi. Tutaj rozpoczyna się historia Abrahama jako ojca Izraela. To Bóg czyni Abrahama ojcem, zarówno w sensie biologicznym, jak i w znaczeniu ponadczasowej misji. Abraham będzie ojcem „mnóstwa narodów”, a więc wcale nie tylko Żydów. Także my dzisiaj nazywamy go ojcem naszej wiary. Bóg obiecuje Abrahamowi także ziemię – kraj Kanaan – oraz trwałą relację – przymierze z Nim samym. To tutaj właśnie, w przymierzu z Bogiem, należy upatrywać źródła i celu wszystkich innych darów: ojcostwa i ziemi. Wszelkie dary i talenty, jakich nam Bóg udziela, mają nas prowadzić do Niego. Jeżeli przysłaniają lub zastępują nam Boga, nie osiągają swojego celu.
Spośród wszystkich obietnic, jakich Bóg udzielił Abrahamowi, tylko obietnica przymierza zrealizowała się od razu i całe życie patriarchy przebiegało w jej świetle. Na pozostałe dary musiał on bardzo długo czekać: potomka otrzymał w późnej starości, a ziemię dopiero w następnych pokoleniach. Co prawda żył on w Kanaanie, ale na własność nabył jedynie grób dla swej żony Sary.
Również sama osoba Abrahama była i jest darem Bożym, darem ofiarowanym narodowi wybranemu, a potem nam wszystkim. Większa od daru jest jednak Osoba Dawcy. Jezus powie: „Zanim Abraham stał się, Ja jestem” (J 8. 58). Bóg rzeczywiście jest większy od wszelkich osób, rzeczy i spraw.

Komentarz do psalmu

Potomkowie Abrahama, Izaaka i Jakuba, słudzy jedynego Boga, zwykli byli wspominać wielkie cuda, których Pan dokonał dla ich narodu. Przyznawali też, że Bóg ojców jest nadal ich Bogiem, a Jego wyroki nadal dokonują się na tym świecie. Są to prawdy, które możemy rozważać w oparciu o lekturę Słowa Bożego, czując się w naszej wierze bezpiecznie i stabilnie.
Potrzeba jednak więcej. Potrzeba zawsze szukać oblicza Pana. Szukać to znaczy być otwartym na niewiadomą, pozwolić się zaskoczyć. Szukać to nie zakładać gotowych odpowiedzi. Słowo Boże zaprasza na nieznane drogi.
Wezwanie do szukania powinno było przygotować serca Izraelitów na rozpoznanie Jezusa, i niektórych rzeczywiście przygotowało. Pierwsi uczniowie Jezusa wywodzą się z Izraela, ze wszystkich sfer społecznych. Są tam prości ludzie, są i uczeni, chociaż czasem ukryci, „z obawy przed Żydami” (J 19, 38). Wezwanie, które Słowo Boże skierowało do wszystkich, uczyniło czujnymi i otwartymi serca niektórych. Wezwanie to jednak nie zamilkło i nadal wybrzmiewa na kartach Biblii.
Zawsze szukajmy Jego oblicza. Szukajmy w realiach naszego życia. Zawsze, dzisiaj także.

Komentarz do Ewangelii

W Ewangelii mamy dziś kolejny fragment dyskusji między Jezusem a Jego przeciwnikami. Jezus pragnie przekazać im prawdę o mocy swojej nauki, swojego Słowa. To Słowo jest życiodajne, ponieważ sam Jezus jest życiem i Dawcą życia. Tylko słuchając Jego Słowa i zachowując je, można Go poznać. Ową zależność między słuchaniem a poznaniem Jezus potwierdza także kilka zdań dalej, gdy mówi o swoim odniesieniu do Ojca: „Ja Go znam i słowo Jego zachowuję”.
Ta trudna rozmowa nieuchronnie prowadzi do odrzucenia Jezusa. Radykalny wybór Jego Osoby wymaga bowiem uznania Jego wyższości od Abrahama, ojca wiary Izraela. To, czego wymaga Jezus, naprawdę nie jest proste, bowiem dla Żydów większym od Abrahama mógł być tylko sam Bóg. Tymczasem przed sobą mieli Człowieka, zwyczajnego jak oni. To prawda, Jezus uzdrawiał i czynił cuda, ale nie był jedynym takim prorokiem w historii Izraela, a jednak żaden przed Nim nie czynił siebie Bogiem. Tutaj było miejsce na czystą wiarę, postawienie całej swojej doczesności i wieczności na jedną kartę. Żydzi zdawali sobie bowiem sprawę, że wybór Jezusa pociąga za sobą daleko idące konsekwencje: przyjęcie takich na przykład następstw, jak odłączenie od synagogi, czyli wykluczenie społeczne.
Czy dziś, gdy stajemy wobec Jezusa – Hostii, jesteśmy daleko od tamtego wyboru?

Komentarze zostały przygotowane przez s. Marię Agnieszkę od Wcielenia i Paschy Jezusa OCD

źródło: mateusz.pl

  (Ps 95,8ab)
Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego.

Módlmy się.

(Ps 105,4-9)
Pan Bóg pamięta o przymierzu swoim